BİTİŞLER

Hayatın bazı safhaları çok zor geçer ömrümüzden...
Yaşarken bile hissederiz zorluğunu , anlımızın damarıyla beraber kalbimiz çatlar adeta.
Bazı günlerimin sanki bir haftaymış gibi uzun geçtiğini bilirim ,
Bazı gecelerim uzaya kadar uzar mesela.
En uzun yazılarımı , en ağlanası hatıralarımı hep o gecelerde yazmışımdır.
O anlarda sanki dünya birden dönüş hızını yavaşlatır , sanki güneş dünyaya yaklaştırılır , sanki musluklardan akan su önceden ısıtılmış gibi olur. Zaman yavaş geçer , vücut ısım yükselir , yüzümü yıkadığım su acı verecek gibi sıcak olur...
Yaşıyoruz böyle zamanları.
Belki de arada dünya yavaşlamasa savrulup gidecek insanlar ,
Belki yakmaya başlamasa güneş beton şehirlerde yetişen meyveler olgunlaşamayacak ,
Belki o kadar sıcak olmasa akan su , yüreğimizle beraber buz kesilecek bu mahlukat.
Hayatın hızlı aktığından , çabuk yaşlanmaktan , kırışan ellerimizden , beyazlayan saçlarımızdan o kadar çok şikayetleniyoruz ki hayat tamda sıkıntıdan patladığımız zamanlarda akış hızını yavaşlatıyor.
Hem farkında değiliz ama hayatın her alanında , her yaşımızda ayrı bir uğraşımız var.
Daha sokakta bile oynayamazken okula başlıyoruz , ortaokul , lise derken üniversiteyi kazanma isteğiyle beraber kendimizi harab edip , nice duygularımızı tahrip ediyoruz.
Zaten hayatın en güzel zamanları üniversite yıllarına kadar devam ediyor. Tahsilin bitince kendi yolunu çizmeye başlıyorsun , ya da çizmek zorunda bırakılıyorsun.
Çünkü bu hayatta yolunu çizmeden yürüyemezsin . Bence biten eğitim alanıyla beraber gençliğimizde bitiyor. Hayır , Okul bittiği için değil . İnsanlar mezun olduktan sonra eğitim adına kendilerine bir şey yapmadıkları için.
Burdan sonrasıda büyük bir boşluk zaten.
İstediğiniz yaşlıyı gözlemeyin , hiçbiri kabullenemez hayattan çaldığı seneleri , bayramlarda ellerini öpen torunlarını görünce hatırlamak istemezler , kabullenemezler yaşlandıkları gerçeğini.
Öyle ya da böyle... Geçiyor hayat.
Bazen inip biz itiyoruz ,
Bazen hızına yetişemiyoruz ,
Bazen de yaşadığımızı bile farkedemiyoruz , ama geçiyor işte.
Sonsuz bitişlerle yaşadığımız bir hayatımız var.
Mesela çıktığımız yolculuk bir kaç saat sonra bitiyor hemen ,
Kavanozda ki çay ayın sonunu beklemiyor bitmek için ,
Yazının sonu gelmeden bitiyor siyah mürekkepli kalemim. Sâhi bu son zamanlarda ne kadar da çok kalem bitirmişim öyle. Her biten kalem bir çöp , yeni kalem yeni bir başlangıç bizim için.
Doğru ya . Tıpkı kalem gibi hayat sayfamıza yazdığımız bir çok şeyi hatırlamıyoruz , biten sene sonunda bir çöp mesabesinde oluyor gözümüzde.
Sonra heyecanla yeni bir kalem ,
Yeni bir başlangıç ,
Yeni hatıralar ,
Yeni acılar .
Dünyanın dönüş hızını yavaşlatıp , güneşin dünyaya yaklaştırıldığı , musluktan akan suyun acı verecek gibi ısındığı zamanları yazacak bu kalem. Sonra sene de bitecek , kalem de. Yine elimizde kalan mürekkebi çalınmış bir kalem , gözlerimizde belirginleşen mor halkalar olacak.
Sonsuz olmayan hayatımızda sonsuz bitişler yaşıyoruz.
Öyle ya da böyle işte geçiyor hayat.
Bir sene daha bitti böyle.
Evet şimdi hatırladım ! Siyah kalemim yazmaz olmuştu artık. Gidip kendime başka bir kalem alayım. Kalemliğimde yer kalmamış artık.
Biten kalemimi de çöpe atarım.