Biz

Herkes kendini düşünürken,
Dünya bir aynadır, yüzü dönük bize.
Sözler kirli, bakışlar yalan,
Ve sen sorarsın: “Kime güveneceğiz?”
Karanlıkta parlayan tek ışık yok,
Bir el uzatmak cesaret ister,
Ama herkes kendi yolunda,
Kendi çıkarında, kendi korkusunda.

Kalbimiz sertleşir,
Çünkü umut kırılır,
Güven un ufak olur,
Ve her dost, bir gün düşer arkadan.
Kimi kandırır gülümseyişle,
Kimi bıçaklar sırtımızdan sessizce.
Kimse hesap sormaz,
Kimse durmaz;
Zaman acıtır, insanlar daha çok.

Ama biz yılmayacağız.
Her darbeden güç alacağız,
Her ihanetten ders çıkaracağız.
Çünkü güven, sadece bir armağan değil,
Bir savaş alanıdır.
Kime güveneceğiz?
Kendimize.
Önce kendi ruhumuza,
Kendi gölgemize,
Kendi doğrularımıza.

Dışarıdaki dünya acımasız,
Ama biz karanlıkta bile göz açmayı biliriz.
Her yalan bir öğretmendir,
Her kayıp bir sınav.
Ve bir gün,
Yalnızlığın içinde parlayan o nadir ışıkla,
Gerçek güvenin ne olduğunu anlayacağız:
Sahip olduğumuz tek kalenin
Kendi yüreğimiz olduğunu.

Herkes kendini düşünürken,
Biz kırık dökük ama dimdik duracağız.
Ve bil ki,
Dünyanın en soğuk köşesinde bile
İnsan, insan kalabilir.
Sertleşiriz,
Ama yıkılmayız.