BİZ KIRILDIK , DAHA DA KIRILIRIZ

Kırıldım dostum , dargınım dünyayı aydınlatıp gönlüme yansımayan güneşe.
Dargınım sıkıntımı götürmeyen rüzgara ,
Dargınım kameramla birkez bile güzel fotoğraflayamadığım dolunaya ,
Dargınım beni iki durak sonra indiren şoföre , üsslerime , beni tanımadan , bilmeden yanlış anlayışlarına ,
Kırgınım , sitemliyim üzülüp ağlamadan çalışmayan , yazmayan , yüreklere dokunmayan kalemime.
Karanlıkta şimdi yüreğim , gece yarısında bir kibrit çakıyorum gönül karanlığıma , kibrit parmak uçlarımı yakana kadar aydınlık oluyor , sonra canımın ağrısı unutturuyor karanlığı , can havliyle atıyorum yere . Düştüğü yeri yakıp sönüyor hemen. Dünyanın anlayışsız aydınlığından kaçıp , içimin karanlığına sığınıyorum. Samimiyetsiz , düşüncesiz , menfaatçi insanlardansa , asık suratlı yalnızlığıma gidiyorum. Yüzüme gülüp arkamdan konuşmuyor , beni üzüp hayal kırıklığına uğratmıyor yalnızlığım. Asık suratlı oluşunu bile seviyorum artık. İnsanların gülen iğreti yüzlerindense , yalnızlığın sitemkâr bakışlarını tercih ediyorum.
Evet. Hâlâ karanlık buralar. Şimdi bir araba geçti evin önünden. Hayır. Işığı değil gürültüsü ulaştı sadece. İçinde çalan rahatsız edici müzik değil , ardında bıraktığı egzoz dumanı kaldı ciğerlerime kadar nüfûz eden.
Ciğerlerime kadar dargınım..
Kalbimin yerini unutmak istercesine , hissiz , ruhsuz , renksiz olmak istercesine kırgınım artık. Konuşmaktan , kendi felaketimin tellallığını yapmaktan korkuyor ve susuyorum artık. Hayat defterime uğrayan her kötü yaşanmışlığı ilaç mesabesinde görüp bir , iki , beş , on bardak su içiyorum üzerine ama sönmüyor içindeki yangın.
Kırgınım... Artık dizime yapıştırdığım yara bantları işlevsiz kalıyor gönül kırıklarıma .
Öpünce geçen yaralarımın aksine dokundukça , anlattıkça derinleşen , acı veren , ağlatan yaralar var artık.
Kırgınım dostum , anlıyor musun ? Tedavilere yanıt vermiyor hastalığım. Anesteziler uyuşturup hareketsiz , hissiz kılamıyor beni. Sinirleniyorum. Ona , yirmiye , elliye kadar sayıyorum ama ne gözlerim kapanıyor ne de öfkem diniyor. Teoride mutluluk verip pratikte işe yaramayan , kitabın sonunda sefaletten kurtulan insanlarda artık hiç inandırıcı gelmiyor bana. Okumuyorum öyle kitapları.
Yine yazmak istediklerimi , içimi , derinlerde biriktirdiklerimi dökemedim. Gerçek hayatta yüzüne tükürmek istediğim insanlara öfkemi kusamadım burada.. Daha ne diyeyim sevgili dost.
Biz kırgınız , dargınız , galiba artık onarılamayız.
Bu kadar söz yeter ! Okunmayan ve okunmayacak olan satırlarım rahatlatmıyor beni.
Biz kırıldık sevgili dost.
Biz kırıldık ,
Daha da kırılırız..

03/07/2018