Biz Ölüyoruz

Biz ölüyoruz ey cân, duyan var mı bu hâli?
Bir nefeslik ömr içre, tükendi bütün mâli.
Rüzgâr gibi geçeriz, iz bırakmaz adımlar,
Zemherî bir gecede donar içten yadımlar.

Biz ölüyoruz, hem de gül yüzlü baharda,
Solsak da kimse bilmez, hicranla bu darda.
Âh ile başlar sözümüz, sükût ile biter,
Her gönül bir mezar taş, isimsiz, sessiz iter.

Bir vakit varduk, şimdi hayâl içinde nâ-mevcûd,
Bir avuç toprak ola cümle hülyâ, cümle vücûd.
Ne sevdâ kaldı, ne yâr, ne dosttan sadâ gelir,
Her nefes, ölüm kokar, her bakışta hüzün belirir.

Biz ölüyoruz, lâkin ölmek değil bu hâl,
Bir azâb-ı seherdir, gönlü yakan kemâl.
Dünya bir rüyâ imiş, biz o rüyâda mahpus,
Uyanmak isteriz, lâkin uyku dahi me’yûs.

Ve bil ki ey cân, ölüm dahi bir vuslattır,
Küllî fânî, bâkîye yol alan bir sırdır.
Biz ölüyoruz, her demde biraz daha eksilüp,
Yine de yaşam deriz, çünkü ölmek dahi bir nasîptir.