Boş Boş Salınıyorum

Tüm yanlışlar bizim olsun da, değiştiremeyelim. Tüm yanlışların sebebi ben olayım ama… Başka biri gelip ” Bu böyle olacak! ” demesin. Tek sorumlusu ben olayım istiyorum hayatımın. Gölgesi altında kalmadan yapamadıklarımın, yapabildiğim yanlışlarım olsun en azından istiyorum. Çoğu zaman yaptığım şey yanlışmış doğruymuş hiç düşünmüyorum zaten. Yapamadıklarımın pişmanlığından iyidir diyorum. Ama kaygılı gibiyim sanki.

Çok normal bir hayata sahibim. Şikayetim yok gerçi ama aşırı derecede normal. Çok bi derdim de yok ki zaten. Hatta hiç yok da denebilir. Enteresan bir biçimde kendime dert tasa ediniyorum. Komik gibi. İçimde bir acı, bir yara olmadan yaşayamadığımı farkettim son zamanlarda. Beni hayata bağlayan tebessüm dolu anlar olmadığına göre, muhtemelen görev çelimsiz sıkıntılara düşüyordu. İçimde bir yerde derin sıkıntılar, üzüntüler var. Cesaretim yok söküp atmaya. O kadar parçam olmuşlar ki… Günü geldikçe teker teker yüzleşiyorum. Hesap veriyorum hepsine. Katlanmak zor oluyor tek başına ama nafile. Yanında kimse durmuyor ki böyle anlarda senden başka. Ben her ne arıyorsam bulamıyorum kimsede ne yazık ki. Seçimim olmuş yalnızlık. Derdim neyse bilmiyorum. Sadece kafamı meşgul ediyorum boş işlerle, o kadar. Kendimi kandırmak ve faklı şeylere odaklanmak, en etkili çözüm yolum.

Ağır ağır sallanan bir salıncaktayım şimdi. Serin bir ağacın karartısına sığınmışım, yapayalnız. Büyük bir zevk veriyor o an yaşamak. Tek hissettiğim şey kendim oluyorum. Son zamanlarda başka bir şey hissedemiyorum zaten. Önümde adapte olmam gereken onca şey varken ben boş boş salınıyorum hala. Yakındır yarının tokat gibi yüzüme çarpması