Bos Sokaklar

Bu Amed sokakları artık bizi el ele görmeyecek ya,
Dar taş yollar, köşe başları, eski duvarlar
Bıraktığımız izleri sessizce saklasa da
Lav taşları çiçek açarken bile
Hatıralarımızı soldurur, zamanla siler.

Şehir bir canlı gibi sessizce nefes alıyor,
Her taş, her köşe başı bir sır taşıyor bizden.
Köşe başlarında bıraktığımız gülüşler,
Banklarda paylaştığımız suskun anlar,
Rüzgârla savruluyor, yapraklarla dans ediyor,
Ve ben, her adımda seni arıyorum,
Ama sen yok, ben yok, sadece şehir kaldı.

Kışın soğuğu bile o günlerde ılık gelirken,
Adımlarımız yankılanırdı taşlarda bir melodi gibi.
Rüzgâr eser, yapraklar düşer,
Ama şimdi sadece sessizlik var.
Şehir bizim yürüyüşlerimizi hatırlıyor,
Ama biz yokuz, biz sadece hatıra…

Bahar geldiğinde lav taşları mor mor açarken,
Biz elimiz elimizde yürürken
Sokaklar gülüşümüzle dolardı.
Her çiçek açışı, her yaprak hışırtısı
O eski günleri sessizce anlatıyor
Ama bir hüzünle, bir boşlukla…

Yaz gecelerinde yıldızlar titrerken,
Sokak lambaları titrek ışıklarını taşlara düşürürken
Biz gölgelerimiz birleşmişken yürürdük.
Şimdi sadece taşlar hatırlıyor bizi,
Ve rüzgâr, adımlarımızın sıcaklığını taşır,
Ama biz yokuz, biz sadece hatıra…

Sonbaharda düşen yapraklar gibi,
Bizim el ele yürüyüşümüz de sessizce düşüyor zamanın içine.
Her bir taş, her bir köşe
Bir hatıra anlatıyor sessizce;
Kimi zaman gülüşümüz, kimi zaman bakışlarımız,
Ama her zaman bizi…

Şehir bir karakter gibi nefes alıyor,
Kendi tarihini yazıyor taşlarımızla,
Renkler, sesler, gölgeler
Bizim varlığımızla örülmüş bir ağ gibi her yanı sarıyor.
Ve ben biliyorum ki,
El ele yürüyemeyiz artık,
Ama biz, her adımda, her nefeste,
Bu sokaklarda yaşamaya devam ediyoruz.

Gözlerim kapalı, hayal kuruyorum,
Sen yanımda, ben yanındayım,
Köşe başında gülüşümüz bir kez daha yankılanıyor.
Ama gözlerimi açtığımda yalnızca taşlar,
Açan lav taşları kalıyor geriye,
Bizim yerimize, bizim sessizliğimizle.

Her mevsim farklı bir renk, farklı bir ses
Getiriyor sokaklara,
Ama hiçbir mevsim, hiçbir renk
O eski günleri, el ele yürüyüşümüzü
Bize geri getiremiyor.

Gece olunca, şehir uyurken
Ben sessizce taş yolları geziyorum.
Her adım bir anı, her taş bir hikâye fısıldıyor bana.
Sokak lambaları titrek ışıklarını düşürürken taşlara,
Bir zamanlar elimde senin elini hissediyorum tekrar.
Rüzgâr saçlarını okşuyor, gülüşün kulaklarımda çınlıyor,
Ama gözlerimi açıyorum, yok; sadece şehir, sadece sessizlik.

Lav taşları çiçek açarken,
Gülüşümüz hatıralarda saklı;
Rüzgâr estiğinde kulağıma fısıldıyor:
“Bir zamanlar buradaydınız,
Ve şehir bunu asla unutmadı.”

Her sokak bir anı, her taş bir yoldaş,
Köşe başları şahit, duvarlar tanık…
Ve ben her adımda seni arıyorum,
Sessizce, rüzgârla, taşların arasında,
Çünkü bir zamanlar biz vardık,
Ve biz, her taşta, her çiçekte, her gölgede
Yaşamaya devam ediyoruz…