BU HAYATTA BEDELLİ BÜYÜRSÜN

Büyür insan...
Ama bu dünyada bedava olmaz hiçbir şey .
İçtiğimiz suya bedel ödediğimiz gibi ,
Büyümelere de bedel ödemek gerekiyor.
Ne zaman , ne kadar büyürüz onu hayat belirler.
Bazen dik bir yokuş çıkarır önüne ,
Kan ter içinde kalır , belki orda sabahlarsın , ama sonunda başarırsın .
Bazen dümdüz bir yol çıkar karşına.
Gidişte akmayan ter , dönüşte gözyaşı olur , düşer çehrene.
En başta söylemiştim sana ..
Bu dünyada bedava olmaz hiçbir şey ..
Ne kadar gözyaşı dökersen;
O kadar güzel bakar gözlerin .
Ne kadar acı çekersen ;
O kadar içe dokunur gülüşün.
İçe dokunur derken , hayatın acılarına nisbet eder gibi gülersin , insanların bozuk kalplerine dokunur. Yoksa kimse güzel birşeyler düşünmez gördüğü insan hakkında
Önüne geçsin istemez.
Böyle bu çağ..
Bazen diyecek birşey bulamıyorum. Sükût bile edesim gelmiyor içimden.Biliyor musun ? Aslında yalnız başına sükûtunda bir tadı olmuyor.
Ama yalnızlıkta büyütür insanı.
İlk başlarda ağlarsın ,
Sonra insanların maskeler ardına saklanan yüzlerini görmeye başlarsın.
Palyaçodan korkan bir çocuk kadar saçmadır insanlardan korkman .
Suya küsen balık gibi imkansızdır insanlara küsmen.
Daha nasıl anlatabilirim ?
İnsanlar işte. Benim gibi , senin gibi insan onlar.
Fazla anlam ve beklenti yükleyip böyle oluyoruz...
İşte yalnızlık , beklentisiz olmayı öğretir bize.
Hayatın sizi bir başına bırakacak kadar meşgul olduğunu gösterir.
Hayat bu .
Her şeyde hayat var.
Esen rüzgarda ,
Denizde ki dalgada ,
Ağaçta ki yaprakta hayat var.
Hayat var bizi hayattan koparan.
İnsanlar var hayatın eteğine yapışmış.
Sonra ben varım...
Nasıl anlatayım (?)
Yalnızlığını , seven , onunla vakit geçirecek dereceye gelen , ona çay demleyip , kitap okuyan ben varım.
Daha nasıl katlanırım bu samimiyetsiz kalabalığa bilmiyorum.
Çok karışık her şey.
Fazla dönek insanlar ,
Nankör bu çağ ,
Tuhaf bu çağ ,
Çekilmez , karışık bu çağ.
Sonra yine ben varım.
Bu çağa şahit olmak istemezdim.
Bugün durakta tek başıma beklememek için onca yolu yürümek istemezdim.
Bilemiyorum..
Gerçekten korkuyorum bu girdaptan.
Gün oluyor kapımı kitleyip çıkmak istemiyorum evimden.
Gün oluyor başımı kaldırmadan yürüyorum caddelerde. Bir umut. Belki neslin düşen hâyası bir gün ayağıma takılır da kaldırırım onu yerden. Öpüp anlıma koyar , bir duvara bırakırım .
Gerçi eskiler takvim yapraklarını , ekmek kırıntılarını görünce kaldırırlarmış..
Ne diyebilirim. Eskiler onlar. Biz çağdaş (!) insanlarız şimdi.
Çok doğru ..
Eskide kaldı ar , hâyâ kavramları .
Eskide kaldı başı önünde yürüyen gençler ,
Eskide kaldı gerçeklerle yaşayan insanlar.
Ben de böyleyim işte..
Büyümeyi anlatacaktım aslında.
Yine mürekkebim kendi bildiğini okudu.
Yine satırlarım yüreğimdeki yaraya dokundu.
Eğer bu çağda sâfi kalabiliyorsan büyümüşsün demektir.
Çünkü çivisi çıkan dünya üzerinde dik durmak büyümek gerektirir..

18/05/2018