Bu Yol Değil Sevgilim

Bu yol değil sevgilim,
Bu yol değill,
Bu yol senin sandığın o yol değil.

Bak, kaldırımlarındaki taşlar bile eski değil.
Oysa benim gezdiğim sokaklar yıkıntıydı,
Soluk benizli bi kadındı, beli iki büklüm bir adamdı.
Bu sokaklar senin sandığın o sokaklar değil.

Evler arası gerilmiş çamaşır ipinde asılı duran kokun olmayı ah ne çok isterdim,
Ahhhh, ahhh.
Bilemezsin.
Böyle söylediğime bakma,
Bende bunu bilecek kadar aklı başında biri değilim.
Yaşadım dolumuna işte hayatı,
Doldurduklarınla yetinerek, doldurulanlar hatrına...
Sözüm yok bundan sonra,
Heybemdeki kırıntılar bir martı çığlığı sadece,
Ve her bir dalganın ardına saklanmış o gizli elveda.
Her şeyi unuttum,
Unuttum yemin ederim, unuttuuuum.
Önce kelimelerden başladım unutmaya,
Sonra adın karıştı araya.

Birden, aniden, çatkapı sevgilim, çatkapı.
Çatkapı çıkageldin,
İçimden geldi, dedin
Oysa sen, benim 'İçimden geldi'n,
Benim içim karanlık sevgilim,
Taşlı, yokuşlu, karambole sevdalar meskeni benim içim.
Sen o yolları tek başına nasıl geldin?

Giymeye kıyılamayan bir bayramlık sevinciydi benimki;
Bayram için başucumda sakladığım ayakkabılarımla koştum ben senin yollarına,
Sen bu ne demek asla anlayamazsın oysa.
Ya da en iyi sen anlarsın,
Ya da alışıksın,
Bir gün başının üstünde sakladığını ertesi gün ayaklar altına almaya.

Zaten bu bayram dedikleri kaç kere uğrar ki bir insana,
Sen geldin ya, o gün bayram ilk defa vurdu kapıya,
Beklemiyordum seni,
Yokluğun hiçkimseyi beklememeyi çoktaaaan öğretmişti bana.
Öğrenmiştim, öğretilmiştim, öğrenmeye mahkum edilmiştim çoktan.
Hazırlıksızdı kollarım,
'sana nasıl sarılınır'  provalarını yapmamıştı daha.
Bir bayram sabahı geldi çocukluğum.
Çocukluğum geldi; elleri şeker dolu cepleri bozuk para.

Ben geldim, dedin.
Sesin giymiş yine gittiğin şehirlerin paltosunu,
Ayaz kokmuş nefesin, çığ düşmüş saçlarına.
Dinle, dışarıda gürül gürül yağıyor yıldırımlar.
Yaşamın kıyısındayım ben hâlâ,
Oysa henüz genç o, ölü ruhlar.

Sen; bana, arkasını dönmüş bir şehir kalabalıklığıydın,
Ben ardında bıraktığın mağara kadını...
Yüreğimin başı öne eğik artık, bir daha hiçkimseye anlatmaz bu sevdayı.
İnsan bir kez bırakılınca geride, öğreniyormuş gidememeyi,
Sahi, sen nerede öğrendin kalamamayı? ..

Bu aşk değil, sevgilim.
Bu aşk değil.
Bu aşk, senin sandığın o aşk değil..
Evler arası gerilmiş çamaşır ipinde asılı olmayı ne çok isterdim bilemezsin.
Ahh bilemezsin,
Ne çok istedim, sen gittikten sonra ölmeyi...