BURUK

Bu durmayan atış bir heyecanın binbir kalp ritmiydi.

Gözlerimi kapattıp açsam bile yok olmayan o canan, beni en karanlığımdan yakalayıp günyüzümü, yüzüme vurup vurup hapsetti.

Oysa her heyecanımı aydınlığımla örtmüştüm ben...
Karanlığa boğmasaydım çareli olan kalbimin, çaresizliğini.

Belki de aydınlıktı şimdi gözlerimi açan.

Ucbe bir yerde yaşamaya razıydı bu kalp.
Sesizce yaşamaya da razıydı.

O gün, o gün pembe rüyadan sarsılmasaydım, belki de hissedemiyecektim güneşin yakışını.

Var oluşunu bile rüyamda görürken, gözleri acıyarak güneşe bakan kızdım ben.

Şimdi ise kalbindeki ritmi bile kalmayan kızım ben.