Çay Bardağı

İnce belli çay bardağından tüten duman, öykünün başladığı yer… Bardak her zamanki gibi işini yapmaktadır. İçine çay koysalar da rakı bardağı bulamayıp rakı koyup içseler de o hiç ses etmez. Vazifesini hep layığıyla yapar. Sürekli övüyor ya bu insanlar ince belli diye, bir türlü akli almıyor çünkü ne kadar ince belli olursa, bir o kadar kırılganlaşıyor ama onların umurunda mi bir kere yaralanmaya görsün hemen yenisini koyarlar yerine ve onu da kapı önüne. Ölse kimse ağlamaz da üstelik ardından ama elinden düşürmezler onu. Çok defa aşka düştü çay bardağı, hep sevildi ve çok azına karşılık verdi. Şimdi o öptüğü tüm dudakları düşünüyor da hiç iz yok. Hepsi birer güzel ani fakat silinmeye mahkûm ama bir tek kişi var ki ömrünün diğer yarısı; çay; ilk aşkı, ilk öpücüğü ve ilk gözyaşını hep onunla tattı. Şimdi sana kaybolan yıllarını verelim deseler, hiç şüphesiz yine çayı severdi çünkü ne zaman yalnızlıktan buz kesmiş hissetse kendini, imdadına koşardı o sıcacık sevgisiyle sarardı onu. Ahh yaşlılık işte! Yaslandıkça daha fazla düşünür oldu böyle şeyleri. Gençken ne kadar hızlı yaşardı. .az düşünür çok dolar boşalırdı. Tabi bunlar hep geçmişte kaldı. Zamanla anlık heyecanları bir kenara atmayı da öğrendi. Ailenin önemini de daha iyi kavradı. Çay tabağının ve kaşığının kıymeti büyük onun için. bir çay bardağı tek başına bir hiçtir, o yüzden ailesiz yarımdır, eksiktir. Şimdi o yine öykünün başladığı yerde, masanın üstünde, çay içinde yavaş yavaş soğumaya başlamış, yaşlılık işte o da eskisi gibi değil. Dışarıda soğuk bir hava ve hep baktığı o masmavi denize dönük durmakta. Tüm yaşanmışlıkları muzaffer bir komutan edasıyla üstünde taşıyor. Bütün bu izler, insanların kir diye küçümsedikleri, bunlar onun ömrünün her bir günü oysa. Ölümün yaklaştığını seziyor. Çok zamandır böyle biraz hüzünlü ve hep sessiz. Eskiden kaşık şangırdamasından geçilmezdi oysa. Her yaşlı gibi biliyor o son güne az kalmış iste besbelli. Bu sessizlik ne kadar sürüyor bilmiyorum, bu hoyrat ve nankör insan başladığı işi hep bitirmiştir yine öyle oluyor, yanlış bir hareket, önce bir şıngırtı ve ardından derin, sonsuz bir sessizlik. Öykü başladığı yerde son buluyor.