Cehennem'

Halledemiyorum. Zamanla her şeyin geçeceğine inandırdım kendimi ve buna o kadar körü körüne inandım ki inancım beni ayakta tutmak yerine en derinden sarstı. İnancım beni iyileştirmek yerine içimdeki en sağlam yerleri söküp aldı. İçimde yıllardır sessizce duran dengeyi bozdu, götürdü bir çok şeyi. Denizleri götürdü mesela; çünkü onun dalgalarında sakinleşmeyi bilirdim. Kayaları götürdü; çünkü onlar gibi sert görünmem gerektiğini bilirdim. Dayanmayı onlardan öğrenmiştim. Geriye sadece kelimeler kaldı çünkü başka hiçbir şey acımın ağırlığını taşıyamazdı. Acılarım harflere sığmadı yazdım, yazdım ve sildim. Hiçbir kelime doğru gelmedi. Yazmaya devam ettim yazdıkça içim ıslandı, üşüdüm, ağırlaştım. Saç diplerime kadar acının renklerine bulandım. Arınamadım, arınmayı bilmiyordum. Fakat tuhaf bir şekilde bu renk üzerime yakıştı. Bu karanlık ne kadar üzerime oturuyorsa benden bir o kadar parça taşıyordu. Kimseye göstermek istemediğim yanlarımla yüzleştiğim bir renk gibiydi. Dudaklarıma sürdüğüm gül kurusu ruj bile, sanki kaybettiğim tüm sıcaklığı hatırlatmak için oradaydı. Zaman aktı günler, aylar hatta yıllar geçti. Kimseye değmeden kimsenin izine bulaşmadan yürüdüm. Kendimden kaçmadan ama kimseye de yaklaşmadan. Sanki içimde görünmez bir mesafe vardı; beni korur gibi duran ama aynı zamanda yalnızlığa mahkûm eden bir mesafe. İnsanlar yaklaşmak istese de kasvetim onları yavaşça geriye itti. Her gidenin ardından içimde yeni bir fırtına doğdu. Sessiz, ama yıkıcı. Zamanla içim, kendi ellerimle kurduğum bir cehenneme dönüştü. Meğer en ağır acı, başkalarının açtığı yaralar değil; insanın kendi kendine dokunduğu en derin yerlerden sızıyormuş. Ve sonunda öğrendim: kaçtığım her şeyin ortasında yine ben vardım. Baştan sona kendime çarptım. İnsan en çok kendine kurduğu cehennemde yanıyor. En çok kendi dokunduğu yaradan kanıyor. Benim içimde yanan da, içimi yakan da hep bendim.