CESARET

“Bir şey yap, güzel olsun. Çok mu zor? O vakit güzel bir şey söyle. Dilin mi dönmüyor? Güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz. Beceremez misin? Öyleyse güzel bir şeye başla. Ama hep güzel şeyler olsun. Çünkü her insan ölecek yaşta…”( Şems-i Tebrizi) Maalesef bizler güzel görmenin ne olduğunu bilmiyoruz. Kayıp giden değerlerin maddi kaynaklı olduğuna o kadar inandırmışız ki kendimizi, güzel yaşamak konforlu yaşamak olarak tanımlanıyor zihnimizde.
Düşünmeye cesaret edemiyoruz istediğimiz şeyleri. Bastırılan her duygu ayıp, her şey kayıp ve mahrem olarak kodlanmış belleklerimizde. Bizim her şeyimiz, bir başkasının hiçbir şeyi oysa. Bu senin hayatın ise bir başkasının düşüncesinin parmaklıklarından bakmak zorunda değilsin. Kimse senin adına karar vermemeli ve hiç kimse bir başkasının cesaretine ket vurmamalı.
Korkak olmak da ayrı bir cesarettir. Herkes göze alamaz masa altına saklanmayı, kendini başka karakterde tanımlayıp, şapkadan tavşan olarak çıkmayı…Herkes göze alamaz verdiği sözleri yutmayı. Her dağda farklı çiçek açtırıp , yerin dibinde son bulmayı…Lafla peynir gemisi yürümezken, biz koca koca yürekleri yürütüyoruz sanal suların üzerinde. Olmayan sularda boğmaya çalışıyoruz birbirimizi. Kandırdığın kişi kendinden başkası değilken, hikayene başlık olarak koyuyorsun marifetini. Önce inandığın şeyleri anlatıyorsun. Yapmak istediklerin ve gerçek olan hissiyatını manşet manşet aktarıyorsun. . Sonra kuyruğunu bir kapının arasına sıkıştırmak için ayrı bir hüner gösteriyorsun. Sonunu getiremediğin bir filmde hem başrol oynayıp hem de yönetmenlik yapmaya çalışıyorsun. Bu kadar cesaret örneği gösteren davranışlar eninde sonunda dibine ışık veremeyen bir mum haline getirir insanı.
Oysa cesaret, hayatı bütünüyle yaşamaktır.