Hiç sessizliği duymayan bir şehirin içinde birikmişiz.
Hiç kimsenin çığlıklarını duymayan hayatta tutunmaktan başka bir şey bilmeyen, tutunmayınca da bir şey fark etmeyen yine aynı yerde biriken insanlarız..
Tek seferlik bile olsa herkes mutlu olsun pembe rüyalarında.
Tek seferlik bile olsa kötülerin kalpleri temiz atsın.
Hayat belki oyun değil ama bazen hiç büyümemek en azından dünyanın içinde büyümek istemiyoruz.
Belki hayat geri veremez düşlerimizi.
Ya da durduramaz zamanımızı.
Ya sonrası?
Atabilir miyiz ki dünyamızı?
Biliyorum atamayız.
Ya da bilmiyorum.
Sadece yanıcaz ama iyileşicez de.
Alınan düşlerimiz yine hayata gülümseyecek.
Bizim ne kadar çok yer çekimimiz ters köşe düşse de biz yine de bilmediğimiz sokakların isimlerinde düz yürüyeceğiz.
Sen hiç bilmediğin tanımadığın bir eve girmek ister misin?
Ayaklarını zorla sokaklarda tutmanda ki çırılçıplaklığın neydi?
Şimdi seslice fısılda şu sessiz ruhuma..