"Çocuk olmak" hayatın en zor evresi -GİBİ GELİR-

Kurallar, sınırlar ve daima denetleyen bakışlar vardır. Düşüp dizini yaralaman bile büyük bir memleket meselesine dönüşebilir. Oysa ki çocukluk, insanın en geniş kanatlara sahip olduğu dönemdir. Sonrasında büyüme ve daha doğrusu çürüme başlar. İnsanın kıpkırmızı yanaklarının yerini solgun bir hayatın telaşı alır. Düşüp yaralanmak yine herkes için korkutucudur ama bu defa kendin başa çıkmak zorundasındır. Çocuk kalbi ise tüm bu gelecekten habersiz olarak bir an önce büyümeyi hayal eder durur.

Çocukların entrikalarla ilgisi pek yoktur. Canları sıkılınca, karınları acıkınca, moralleri bozulunca ya da oyuncakları yere düşünce ağlarlar. Tavır yapmayı bilmezler, sitem etmekten haberleri bile yoktur. Dümdüz ve dolaysız yollardan geçerek yaşarlar. Bu yüzden sevgileri de insanın diğer tüm yaşam evrelerine kıyasla çok daha gerçekçidir. Öpücükleri, sarılmaları, iyi geceler dilekleri... Hepsinin içinde masalsı bir büyü gizlidir.

Hayatın zorlu yokuşlarını tırmanmaya başlayan çocuk zamanla büyürken kalbi de değişir. O dümdüz yollar, karmaşık virajlara evrilir. Yolu kolayca bulmak mümkünken, karşısında karanlık labirentler belirir. Çünkü insanın saçları, gözleri, boyu ve kilosu gibi ruhu da değişir. Çocuk kalbinde yer alan katıksız sevgi ve inanç, tecrübelerle şekillenir. Tecrübe ise, biliyorsunuz ya, bir nebze de olsa kalbinizle bağınızı koparmaktır. Yeni insanlar tanımak, yeni yaralar almak, bir daha bunların olmayacağına dair kendinize sözler vermek ve nihayetinde masumiyetinizin ışıltısını yitirmektir. Çocuk olmak, çamurun bulaşmadığı bir kalbi hiçbir ağırlık hissetmeden taşımaktır. Büyümek ise, o kalbin ağırlaşması ve yorucu bir yüke dönüşmesine benzer. Önemli olan, çocukluk geçtikten sonra bile çocuk kalbini korumaktır.