Çocukluğumda Babam

Benim çocukluğumun en güzel yanı, babamın varlığıydı.
Her şey onun etrafında dönerdi.
O neredeyse huzur oradaydı.
Babam beni omzuna alırdı bazen; dünya o an büyürdü.
Korktuğumda saklanacağım yer belliydi:
Onun kolunun altı.
Bir insan kendini bir yerde bu kadar güvenli hissedebilir mi?
Ben hissettim…
Çünkü benim babam vardı.
Yere düştüğümde ilk o koşardı.
Ben “iyiyim” dedikçe o anlamazdan gelirdi, dizime bakar, tozunu üfler, “Tamam kızım, geçti” derdi.
Onun sesi, en büyük şifaydı.
O zamanlar bilmiyordum…
Bir gün büyüyeceğimi…
Bir gün onsuz kalacağımı…
Bir gün o şefkati sadece hatıralarda arayacağımı…
Keşke çocukluğumda onun sesini biraz daha dikkatle dinleseydim.
Keşke saçımı okşadığı anı biraz daha uzun yaşasaydım.