Coşkun Suyun Kıyısında

Ürküp kaçmak değildi kader,
İnsanın kendi gölgesinden bile hızlı
Bir yankıyı susturması değildi mesele.
Hayat, gözlerinde kıvılcım taşıyanların
Karanlığa boyun eğmeyen sesiydi.

Sığ kıyılar avuturdu ürkeni,
Ama derinler çağırırdı yüreği geniş olanı.
Coşkun su ne kadar köpürürse köpürsün,
Atını dizginlemeyen anlar,
İnsanı kendine yaklaştırırdı.

Korku, insanın kendine ördüğü ince bir kapı;
Cesaret ise o kapıyı kırmadan
Üstünden atlayabilme sanatıydı.
Her adımda bir uçurum,
Her nefeste yeni bir başlangıç saklıydı.

Hayat, geri çekilenin değil;
Suya rağmen ileri atılanın,
Akan nehrin soğukluğuna rağmen
Yüreğini ateşte tutanın yazdığı bir destandı.

Çünkü insan bazen bilir:
Suyun kudreti değil,
Atını sürdüğü kendi iradesidir
Onu hayatta tutan.

Ve en sonunda anlar:
Ürküp kaçmak değilmiş yaşamak
Coşkun suya korkusuzca
Kendi adını yazmaktır.