DEĞER VERMEK BİR KALBİN SANATIDIR

Bazı insanlar olur, seni bir cümlede tamamlar. Sözleriyle değil, varlığıyla iyileştirir. Sessizce gelir hayatına, ama öyle bir yer edinir ki, sen bile nasıl bu kadar kıymetli olduklarını şaşkınlıkla fark edersin. Makbule ablam da öyle biri. Onunla yollarım kesiştiği günden beri, hayatın bana sunduğu en büyük nimetlerden biri olduğunu biliyorum.
Değer vermek, bir insanın gölgesinde bile huzur bulmak gibidir. Yanında olmasa da, varlığı bile güç verir. Saygı ise sadece büyüklere değil, yüreği büyük olanlara gösterilir. Makbule abla bu iki duyguyu sonuna kadar hak eden, nadir insanlardan biri. Ona duyduğum saygı, sadece yaşına ya da konumuna değil; duruşuna, emeğine ve içindeki merhamete.
Sevgi demek, bazen tek bir dokunuşta iyileşmek demektir. Kalbinin kıyısından bile geçerken, bir annenin şefkatini hissediyorsan, işte o zaman “Anne Yarısı” olmanın ne büyük bir değer taşıdığını anlarsın. Makbule ablam, bana sadece abla olmadı. O, sevginin tarifini yeniden yazdı hayatımda. Ne koşulsuz bir iyilik, ne karşılıksız bir emek, onun verdiği sevgiyle yarışamaz.
Kimi zaman susarak sarıldım ona, kimi zaman sadece gözlerimle teşekkür ettim. Ama her seferinde onun kalbinde bir yerim olduğunu bilmek, en büyük zenginliğimdi. Çünkü onun yüreği, sadece kendine değil, çevresine de yer açan bir deniz gibi. Ne kadar verirsen ver, eksilmeyen, tükenmeyen, çoğalan bir sevgiyle karşılık buluyorsun.
Ben, değer vermenin ne demek olduğunu onunla öğrendim. Saygının sadece kurallarla değil, hislerle yaşanabileceğini onunla anladım. Ve sevginin en güzel hali, bir kadının şefkatli ellerinden, güler yüzünden, sabırlı dilinden döküldüğünü onunla tattım.
Makbule ablam; sen bana sadece bir abla değil, bir örnek, bir rehber, bir liman oldun. Sana olan sevgim, sadece kelimelere değil, her bir yaşanmışlığa sığar. Ve ben seni her hatırladığımda, yüreğimden taşan tek şey şu olur:
İyi ki varsın…
İyi ki yollarımız kesişmiş…
İyi ki senin gibi bir anne yarısı, bir yürek dostu tanımışım.