DERDİNİZ YOK DERDİMİZ YOK DERTLER YOK

Yaşanmış veya kurgulanmış bir çok hikayeler etrafımızda bulunmakta. Bugün gerçek bir adamdan bahsedeceğim. Sakarya'da üniversite öğrencisiyim hali ile de evimden yurdumdan mahallemden başka bir memleketteyim. Erkek öğrenci yurdunda kalıyorum. İki kişilik bir odada kalıyorum. Kaldığım yurdun sahibinden bahsedeceğim. Diyeceksiniz "aman be kardeşim bize ne senin kaldığın yurdun sahibinden" aslında haklısınızda pek özel, ya da mucizevi bir hikayeside yok... Ama empati kurdum ve yazmam gerektiğini düşündüm. Hislerinize hiçbir zaman karşı koyamazsınız. Onlara hükmedemezsiniz....

Sabri abi.. Öyle hitap ederler ona burada. Uzun sayılacak ölçüde bir boya sahip saçı hafif beyazlamış hayatın vermiş olduğu koşuşturmacadan yorgun düşmüş bu yüzden de kırışıktır yüzü... Çoğu öğrenci, esnaf tutumlu oluşunu pimtilik olarak algıladıklarından sevmezler onu burada.. Yurdun kulübesinden çıkmaz o yüzden bir yere... Sosyal medya nedir bilmez boş boş televizyon denen kutuya bakıp durur saatlerce tek başına.

Şimdi düşünün, kendinizi bu adamın yerine koyun. Sakarya'nın küçük bir kasabasındasınız. Herkes birbirinden haberdar ancak herkes size pinti gözüyle bakıyor, sevilmiyorsunuz. Oysaki siz tutumlusunuz. Hep karıştırılır bu pintilik-tutumluluk. Ne internetiniz var ne de bilgisayarınız. Gelirse arkadaşlık etmeye öğrenciler ne alâ.. Zira bu adam tek kalmaktan konuşma yetisini geriletmiş durumda. Anlamını bildiği kelimeleri bile unutmuş. Zamanında hataları olmuş mudur? İllaki. Benim derdim falan yok. Ben bunları gördükçe benim derdim falan yok. Sizinde yok, kimseninde yok. Yok da yok. Hiçbirimizin tek kalmaktan dolayı, gerçekten yalnız kalmaktan dolayı konuşma yetisini geriletecek duruma getirecek bir derdi yok. Kusura bakmayın ama maşallah hepimiz eşek gibiyiz.... Turp gibiyiz. Ne kendimizi ne de çevremizi kandırmaya gerek yok.