Dışımızdaki Melek

İnsanları ikiye ayırıyoruz iyi ve kötü diye. Peki bu neye göre belirleniyor?
Bir insanın iyi olduğuna kim karar veriyor? Hangi özellik bir insanı gerçekten iyi yapıyor? Şairin dediği gibi senin bahçene çiçekler ekmiş insan başkasını dünyasını başına yıkmıştır belki de. İyi diyebilir misin
bu insana? Belki de iyi biri diye bir şey yoktur. Kötü diye bir şey yoktur.
Hem zekaya iradeye hem de ilkel dürtülere hırslara sahibiz. İkisinden de birazız yani. İçimizde hem şeytan hem melek var hepimizin. Buna rağmen ayırmaya çalışıyoruz. Bir insan ya da tümüyle iyidir
ya da kötü. Oysa tecrübelerim saf iyi ya da saf kötü diye bir şeyin olmadığını söylüyor bana. Bu durumda sorun; toplumun insanları
kendi yargılarına hapsedip ona uymayanları kötü ilan etmesi. Ve iyilik konusunda ki en büyük sorun; kimse gerçekten iyi ve vicdanlı bir insan olmaya çalışmıyor. Öyleymiş gibi görünmeye çalışıyorlar. Tıpkı gerçek
dini bilmeyip müslüman gibi görünmeye çalışan insanlar gibi. İyi biri olmak
değil dertleri. Dışarıdan öyle görünmek. Öyle görünüp iyiliği kullanıp bununla saygı kazanmak. Sevgi kazanmaya çalışmak. Yani kimse vicdanını eğitmiyor. Acı çeken birini gördüğünde üzülmüyor. Kimseye yardım etmeye çalışmıyor. Çok kolay birilerinin kalbini kırıyor ama insanlara hep iyi biri
olduğunu kanıtlamaya çalışıyor. Başkaları öyle düşünsün yeter. Gerisi çok da
önemli değil o insan için. İşin kötüsü yaptığımız onca şeye rağmen hepimiz
gerçekten iyi olduğumuza inanıyoruz. Hep diğerleri kötü hep biz mağduruz. Hiç durup karşımızdakilerinin sebeplerini ya da acılarını görmeye çalışmıyoruz. Birine zarar verdim mi acaba diye hiç düşünmüyoruz. Çünkü düşünürsek kendi hatalarımızı görürsek işin içinden çıkamayız. Katlanamayız buna.
İçimizdeki meleği değil dışımızdaki meleği besliyoruz bu yüzden. Başkaları iyi olduğumuzu düşünsün bizi sevsinler diye. Toplum da bunu hemen kabul ediyor.
Gerçeklerden hoşlanmaz çünkü toplum gösterişi sever. Öyle olmana gerek yok.
Öyleymiş gibi yap. İyi bir gösteri sun onlara kabul ederler hemen. Ben de buna dayanamıyorum işte. Gerçekleri görmüyor bize gösterileni görüyoruz.Oysa toplumun kötü diye dışladığı birçok insanın ne kadar iyi bir kalbe vicdana sahip olduğunu ve en önemlisi o insanların iyi kalmak için ne kadar
çabaladığını gördüm. Kötülüğün içinden geçmiş insan ancak gerçek iyilikten bahsedebilir. Gerçekten kötülük görmemiş bir insan iyiliğin ne olduğunu bilmez zaten. Ama biz toplum olarak yaşadığı onca kötülüğe rağmen iyi kalmak için çabalayan insanları yargılamaya, suçlamaya ve dışlamaya bayılıyoruz. Buna karşılık belki hayatı boyunca hiç umursamadan birilerinin kalbini kırmış, bir kere olsun birini anlamaya çalışmamış ve en önemlisi şahit olduğu
hiçbir kötülüğe sesini çıkarmamış insanları çok iyi saygın kişiler olarak anarız. Dışındaki meleği çok iyi beslemiştir çünkü o kişi. Biz de ona kanmayı tercih ederiz. Oysa empatiyi bilmeyen bir insana ne kadar iyi diyebiliriz ki?
Hayatı yaşanmaz kılan şey empati eksikliğidir. İnsanlar empati kurabilseler,
kimsenin canını yakmaya cesaret edemezlerdi. İyi kalmaya çalışanların
değil iyi gibi görünenlerin yüceltildiği bu dünyaya katlanmak zor geliyor.
Dışınızdaki meleği atın bir köşeye artık içinizdeki şeytanı gösterin.
Öyle daha samimisiniz