DÖKTÜM İÇİMİ GECEYE

Döktüm içimi geceye.
Gece gerçek , gece ortada , gece anlayışlı ve şevkatli.
Gece balkonda oturmak ayrı bir duygu veriyormuş insana.
Sanki hayattan yapay herşey yok oluyor birden.
Sen ve gerçekliğin kalıyorsun karşı karşıya.
Bir sandelye çekip oturmasını bekliyorsun ,
Seninle ayakta konuşmayı tercih ediyor.
Çünkü oturacak kadar , dertleşecek kadar , beraber ağlayacak kadar uzun değil gece.
Maalesef gerçeklikte gündüzlerde uğramıyor yanıma.
Çünkü güneş oluyor . İnsanların hatalarını , kaçtıkları yolları , yetersizliklerini aydınlatıyor.
Gündüz gerçeklik olmaz çünkü ;
Evde çocuğuyla güreşen baba işyerinde kravatlı , eli çantalı bir memurdur.
Gündüz gerçeklik olmaz çünkü ;
Evde bulaşık yıkayan , eli çamaşır suyu kokan kızımızın gündüzleri arkadaş ortamları vardır.
Gündüz gerçeklik olmaz çünkü ;
Yüzüne bir fıçı boya süren kadınlarımız gecenin karanlığından cesaret alarak silerler makyajlarını.
Gerçeklik karşımda.
Bir sandelye çekip oturması için ısrar ediyorum.
Saatine bakıp sükût ediyor.
Benim için gece gündüz farketmiyor.
Sadece geceleri gerçek bir dünya gördüğümü düşünüyorum.
Yıldızlar gerçek ,
uykuda olan şehir gerçek.
Acizliğimiz gerçek , Yaratana utancımız büyük...
Şimdi gün aymak üzere.
Köpeğiyle baraber bir kadın , bir elinde tasma diğer elinde Ramazan ayında olmamıza rağmen suyu , kulağında çok zor görebildiğim son çıkan kablosuz kulaklığı var.
Karşıdan birilerinin geldiğini görünce hafif dağınık olan sarı saçlarını açıp tekrar topluyor.
Gerçeklikle göz göze geliyoruz.
Israr edemiyorum kalması için.
Ben bile zor dayanırken ona ısrar edemem..
Hiç bir şey demiyor.
Yarın gece diyorum , uyurlarsa insanlar gelirsin.
Yine beraber gökyüzünü seyreder , yıldızları konuşuruz.
Tebessüm ediyor..
Ben gülemiyorum. Yine kendi başıma kaldım bu asırda..
Odama gidiyorum. Günün ilk ışıkları tesir etmiş olacak ki tavandaki yıldızlarım parlamıyor.
Onlar da haklı , birazdan ayakkabısı onlardan daha parlak adamlar çıkacak evlerinden.
Gökyüzünden ayrılmamak adına camdan bakıyorum bu kez.
Yüksekte oturmayı sadece bu yüzden sevdim.
Her zaman daha yakın hissettim kendimi gökyüzüne...
Odamın penceresini açıyorum.
Pembe kubbeli Camimi selamlayıp yatağıma uzanıyorum.
Gerçeklik terketti beni..
Sonra yıldızlarımın parıltısı yok oldu.
Sevinemiyorum güneşin doğmasına.
Çünkü dünyanın aydınlandığı güneş beni içimin karanlıklarına itiyor
Yarın diyorum ,
İnsanlar firar edince karanlığın kara örtüsüne
Memur baba elinde karpuzla evinin kapısını çalarsa ,
Kızımız iftardan sonra bulaşığın başına geçerse
Kadınlar silerlerse makyajlarını yine gel..
İhtiyacım var sana.
İhtiyacım var gerçek insanlara , temiz yüreklilere , şiir ve kitap sevenlere...
Yarın yine gel...
N'olur yine gel ...
İhtiyacım var sana.

19/08/2018