DOST TATLI SÖYLER

Zamanın birinde bir padişahın çok sevdiği yağız bir atı vardır. Padişah atını öyle çok sever ki, “Kim bana atımın ölüm haberini getirirse onu zinhar affetmem, kellesini kestiririm!” diye haber salar dört bir yana.
Gel zaman git zaman yağız at yaşlanır ve çok hastalanır. Yağız at birkaç gün içinde ölür. Bunun üzerine saray halkını bir korku ve panik sarar. “Biz şimdi padişaha atın öldüğünü nasıl söyleriz, vallahi kellemizi vurdurur!” diye dövünürler.
Lâkin elbet birisi, kellesi gideceğini bilse bile bu durumu üstlenmek zorundadır. Sarayın atlarıyla ilgilenen seyis başı: “Atın ölümünü padişahımıza ben haber vereceğim!” der. Herkesin üzerinde, sorumluluktan kurtulmanın verdiği büyük bir rahatlık meydana gelir.
Seyis başı padişahın huzuruna çıkar ve başlar anlatmaya: “Hünkârımız! Sizin çok sevdiğiniz yağız atınız var ya" Padişah birden hiddetlenerek “Ee n'olmuş atıma! “ diye kükrer. “Ahırda gezinirken bir de baksam yağız at sırt üstü yatmış, ayaklarını dikmiş, gözlerini de kapamış” der seyis başı sakin bir tavırla. Padişah da: “ Desene benim at öldü!” Seyis başı: “Vallahi ben demedim, siz dediniz hünkârım” der ve kellesinin vurulmasından kurtulur.
Bu hikâyede de görüldüğü üzere acı bir durum bile, en tatlı şekilde söylenmiştir. İnsanlar ile iletişimimiz bazen kırıcı olabiliyor. ‘Dobra konuşmak’ adı altında ağzımızdan çıkıveren kelimeler, karşı tarafta büyük yıkımlara, onarımı zor yaralara sebebiyet verebilir.
Bu nedenle ilişkilerimizde empatiyi sıkça kullanmamız gerekir. Olumsuz bir durumu karşı tarafa aktarırken, onun kırılmayacağı ya da en alt düzeyde etkileneceği şekilde söylemeliyiz. “Dost acı söyler” deyişini “Dost tatlı söyler” e çevirip, dostluğumuzu daha sağlam temeller üzerine inşa etmiş oluruz.