Dumanım kadar renk katsaydın hayallerime...

Bi' sigara yaktım az önce. Ne ilk sigaramdı, ne de son. Ama içime çektiğim her an ilk ve sonmuş gibi geldi bana. Çekerken içimde biriktirdiklerim boğazıma düğümlendi, üflerken bütün yaşanmışlıklar kaybolup gitti. Hayatın gerçekleri dediğimiz nokta vardır ya; açlık, parasızlık, evsizlik vs. Bunların hiçbiri koymadı da bir sen koydun bana.

Çünkü senle güzeldi aç kalmak, parasız kalmak, dışarda kalmak... Sen yokken acı verici, yorucu, bitirici. Tek başıma baş edemiyorum bu boktan dünyayla. Yüzlerce kitap yazdım kafamda; yüzlerce satır, hikaye...

Dökemedim kağıda. Uzun uzun daldım gecelerce. Bulmak istedim ruhumu birşeylerde ama nafile. Konyanın bu kalabalık, bir o kadarda yalnız havasında tek başıma uçmaya çalışıyorum. 3-5 parça birşey yiyorum bazen. Sigaram ve içkim daha güzel gelsin diye. Bakamıyorum aynaya.

Korkuyorum kendimden. Seni görmekten. Sevmekte bir an'a ait diyordu. Ama bu an'ın ne kadar süreceğini söylemedi. Saatlerce gökyüzüne baktım bir tane yıldız kaysın diye dün akşam. Kaymadı.
Belkide ben kafamı aşağı indirir indirmez kaydı, bilmiyorum. Burnum, ellerim, dudağım ve diğer her zerremle düşman oldum.

Senin kokunu içime çekemiyorsam burnumu napayım ben. Tenine dokunamıyorsam ellerimi, dudaklarını hissedemiyorsam dudağımı napayım söyle. Çok eksildim ben anlayacağın.

Bana yaşanmışlıklar, anılar, iyi ya da kötü ne varsa bırakıp gittin öylece. Ha birde kokunu tabii. Kızıyorum kendime burnum çıkana kadar koklamadım hiçbir zaman seni. Ellerim uyuşana kadar sarılmadım. Dudaklarım morarana kadar öpmedim. Bilemedim birgün bunlara hasret kalacağımı.