Dünya Hayatı

Üşümeyelim diye üzerimize yorgan atan eller,
Bir zamanlar sıcak, bir zamanlar güven dolu…
Ama toprak üstlerine düştü, sessiz ve soğuk,
Anladım ki dünyanın kalbi boş, yalnızlık dolu.

Sevgi, bir anlık fısıltı gibi geçti,
Ve biz, ellerimizde kalan boşluğa baktık.
Gülüşler hatıra, dokunuşlar toz,
Her sıcaklık bir gölgeye dönüşmüş dünya üzerinde.

Artık bilirim, umut yalnızca hatıralarda yaşıyor,
Ve yorganın sıcaklığı, toprağın soğuk gerçeğiyle yitiyor.
Dünya bomboş, ama biz yine de taşıyoruz acıyı,
Sessiz bir çığlık gibi, kalbimizin derinliklerinde.