Dünya

Küçükkende böyleydim ben.Bağlanmam dediğim ne varsa düğümlenirdim.Sonra saklardım Hala da saklarım.içleri kızıla boyanmış oyuncakları..Ellerimdeki çizgileri de yollara benzetirdim.
Ve sonra kaçtım bende.Kalemden kaçtım.Gönlümdenn..Kendimdenn..uykularımdan..
Benim tüm kurtuluşlarım iki kaşımın arasındaki boşluk kadardı.Sana tutunmak bu zehirin yanında kilitli duran panzehir gibi.Benim kurtuluşum gibi.Kurtar beni..

Ruhun buzulları taklide kalkarken, çabuk geçmez içindeki o çekmecelere saklamak istediğin his.Gitme diye seslenememek beni yorar... Üstelik Eylül geliyor.Eylülü en çok sen bilirsin.Affetmez öyle herşeyi.Var gücüyle çarpar söylemek istediklerini kalbinin duvarlarına.Bu yankı bu adamı devirirken.Sen de yum gözlerini görme beni.

Benim gölge olup sığınamadığım yerler var..Sen gelmesi beklenensin..Sen henüz keşfedilmemiş..Gülüşün benim depremim.Derinlerde ne saklar kim bilir..Adının yankısında kaç duvar.. Bakışlarında kaç kırgınlık gizlidir..Benden tamamla eksiklerini..Bende kırgınım en az bi beşer kadar.Kırdım da , beşer en az bi kere şaşar..Benimde açılır eninde sonunda hesap defterim. Bana bi söz ver.Biz dünyayı ,dünyada halledelim..