Seni düşününce,
içimde bir nehir uyanıyor,
sessiz, karanlık, derin…
Taşlara çarpan su gibi,
her damlası bir hatırayı fısıldıyor.
Gözlerim kapalı,
aklımın kıyılarında senin gölgen,
rüzgârın uğultusu gibi dolaşıyor,
bir parça özlem,
bir parça kırık umut taşınıyor.
Suyun akışı gibi ben de sürükleniyorum,
geçmişin ve şimdi arasındaki sessiz boşlukta,
seninle geçen anları yudumluyor,
her kıvrımında biraz kayboluyorum,
her akıntıda biraz seni arıyorum.
Ve anlıyorum ki,
sen düşündükçe,
ben de akarım,
karanlığın içinden süzülen bir ışık gibi,
sessiz, kırılgan, ama hep seninle…