Düşünce Parmaklıkları

Kişiliğiniz, içine kapatıldığınız bir hapishanedir.
Duvarlar soğuk, sessiz, acımasız.
Ve siz, kendi gölgenizin mahkûmusunuz,
Her nefeste zincirler daha da sıkılır omuzlarınıza.

Düşünceler demir parmaklık,
Hissettikleriniz ağır bir taş gibi göğsünüzde.
Özgürlük bir yalandır; fısıldar kulağınıza,
Ama asla dokunamazsınız, asla dokunamazsınız.

Gülümsemeniz bir maskedir,
Dışarıdan bakanın göremediği bir aldatmacadır.
İçinizde fırtınalar kopar,
Kendinize isyan edersiniz,
Ama isyanınız sadece bir yankı,
Kendi duvarlarınızdan sekilip geri döner.

Zincirleriniz, kendi ellerinizle örülmüş;
Kendi korkularınız en sıkı kelepçeniz.
Ve her adımda hatırlarsınız:
Kurtulmak için bir yol yok,
Kaçmak için bir delik yok.

Ama öfkeniz vardır,
Ve öfkeniz duvarları çatlatır bir anlığına.
Ve hiddetinizle bağırırsınız:
“Ben buradan çıkacağım!”
Ama duvarlar sadece gülümser,
Acımasız, sessiz ve sonsuz.

Kişiliğiniz bir hapishanedir,
Hem gardiyan, hem mahkûm sizsiniz.
Ve bu hapishanede,
Kendi karanlığınızla baş başa,
Kendinizi öldürmeden yaşamak zorundasınız.