Dut ve Zeytinağacı

Bir yanım Gazze'nin kan kırmızı seması, bir yanım Türkistan'ın hüzünlü bozkırları.
Bir yanım Filistin'in deniz kokan kıyıları, bir yanım Kaşgar'ın karla örtülü dağları.
Zulüm, aynı şarkıyı fısıldıyor kulağıma.
Ey Batı, sözde medeniyetin sahte mimarı,
Ve ey yüzü İslam'a dönük, içi Batı'ya tapanlar!
Sanmayın ki toprağın üstü, altından daha kıymetli.
Sanmayın ki Cenab-ı Hak'tan büyüksünüz.
Pamuk tarlaları çiğ tanesi değil, annelerin gözyaşlarıyla sulanmış.
Dut ağacının gölgesi altında, suskunluğa mahkum bir ağıt yankılanır.
Dutarımın teli değil, ruhumun teli koptu.
"Radikallik" diye damgaladıkları, bir çocuğun çığlığıydı.
Yalanın maskesi düşer, zulmün yüzü belirir.
Mahkeme kurulunca, adaletin terazisi titreyince,
Ne batının zırhı korur sizi, ne Doğu'nun suskunluğu.
Ne koltuklarınız, ne de paraya tapan ruhlarınız.
Nereye kaçacaksınız, kimin ardına saklanacaksınız?
Unutmayacağız ne bir damla kanı, ne bir annenin gözyaşını.
Kalplerimizdeki direniş hiç solmayacak.
O gün, bu zulmün sahipleri, utancından kaçacak yer arayacak.
Ama kaçacak bir yer bulamayacaklar.