EKSİK CÜMLELERİMSİN ANNE

Bir buz yangını misali yanıyorum… Zihnimde ki kelimelerin biri bin para. Alevler yükseldikçe göklere, daha da göklere…
Cümlelerim intihar eşiğinde can veriyor. Hani gitmeyeceğine emin oluşlarımın beni yarı yolda bırakması yok mu? İşte hep bunun inancının çürüğe çıkması beni mahvediyor. Bu mahvolmuşluk duygusu nasıl anlatılabilir ki Anne.
Anlatamıyorum işte!
Bunca zaman yazdığım her şey sanki eksik, sanki kocaman bir hiçlik…
Olmuyor.
Ne desem ne yazsam…
Hatta ne çizsem…
Olmuyor işte!
Sensizlik ve senin gidişin hiçbir cümleyi tamamlayamıyor. Her cümlemin sonu üç noktayı hak ediyor. Çünkü; tamamlanamıyor. Bazen diyorum ki bunca yazdığım şey benle şu defter arasında mı kalsa sadece.
Okuduklarında eksik cümlelerime küçümser gözle bakarlar mı sence?