Eksik Taraflarımız Sevgimizin sebebi

Eskiden daha kolay yazardım. Duygularımı yazıya dökmek daha kolay ve rahatlatıcı olurdu. Şimdi çok fazla zorlanıyorum ve onları yazmak huzur vermiyor artık. Belki artık duygularımı dışa vurmayı öğrendiğim içindir. Içimde saklayacak bir duygu kalmayınca yazmak da pek mümkün olmuyor. Ama ne kadar dışa vurduğumu söylesem de her daim içimde saklı tuttuğum şeyler var. En açık olduğum anda bile gizemli bir insanım ben. Doğam gereği. Uzun zaman oldu yazmayalı. Belki de bu yüzden unutmuşumdur duygularımı kağıda aktarmayı. Ne zaman yazmaya yeltensem bir huzursuzluk kaplar içimi. Elim ayağım birbirine dolanır ne yapacağımı bilemez olurum. Ne düşündüğümü bilemediğim gibi.
Şimdi ne düşünüyorum? Sevmek mesela. Sevmenin nedenini. Bir insanı neden severiz? Bizim onda ki yansımamız, kaybettiğimiz eksik parçalanmız mı sebep acaba bir insanı sevmeye. Yoksa belki de sana tamamen yabancı olan bir insanı nasıl sevebilirsin? Bilim adamları bu konuda ikiye ayrılmış durumda. Kimisi zıt kutuplar birbirini çeker, daha iyi anlaşırlar derken kimisi birbirine benzeyen insanların daha iyi anlaştığını ve yakınlaşmalarının daha kolay olduğunu söylüyor. Bence asıl olan şu ki; hepimizin içinde farklı bir ben vardır. Tüm dünyadan hatta belki kendimizden bile gizlediğimiz, ortaya çıkaramadığımız ve bu yüzden eksik hissettiğimiz bir yanımız vardır. işte bu eksik yanımızı kim de görürsek onu severiz. Bu bazen normalde olduğumuzdan çok daha farklı bir özellik olur ve bu yüzden bize tamamen zıt olan birini severiz. Bazense içimizde saklı tutmak zorunda olduğumuz yönlerimizi hatta belki de toplum baskısı yüzünden gizlemek ya da törpülemek zorunda olduğumuz karakterimizi yani kendi yansımamızı gördüğümüz bir insanı severiz. Işin sonunda yine kendi eksiklerimizi tamamlama telaşındayız. Ve bu boşluğu dolduran birini bulduğumuzda onsuz yıllarca yaşamış olduğumuz halde kısa sürede o olmadan yaşayamam demeye başlarız. Ve o kişiden ayrılmak büyük bir boşluk bir eksiklik yaratır içimizde. Sebebi bu. Çünkü aslında o değil içimizdeki eksik yanımız gitmiş olur. Yıllardır eksik hissettiğimiz yanımızı bulup kendimizi tamamlamışken tekrar kaybetmek eskisinden daha büyük bir boşluk bırakır içimizde. Yani aslında üzüldüğümüz, özlediğimiz şey o kişi değil onda bulduğumuz eksik yanlarımız. O kişiye duyduğumuz aslında kendimize karşı duyduğumuz bir özlem. Eksik yanını hiç tamamlamamış hatta bilmemiş bir insanla o yanını tamamlayıp sonra kaybetmiş bir insan asla aynı olamaz. Aynı sancıları çekemez. Çok sevdiğim bir yazarın da dediği gibi 'sonradan hapse girmiş biri ile hapiste doğmuş birinin özgürlüğe olan hasreti aynı olur mu?'