Elveda dedin ya...

Sen uzağımın en yakını
Vuslatımın en büyük şahidi
Gören gözlerimin görmeme
Seven yüreğimin bir daha sevmeme
Duyan kulaklarımın bir daha duymama sebebi
Senden sonra yüreğim artık ağır bir vasıta
Yürüyorum yolları ayaklarım adeta yaşlı bir tosbağa
Koca koca kayalara takılıyorum
Lakin hiç acı hissetmiyorum
Öyle bir elveda etmişsin ki bana
Artık arkama dönüp bir kez olsun bakamıyorum.
Hani yaşadığını sanırsın aslında yaşamaz sürünürsün ya
İşte bende ki hal bundan daha beteri
Ben yaşadığımı bile bile sürünüyorum
O Yoldan bu yola.
Artık çok beğendiğin o yürüyüşüm var ya
Hah İşte o yürüyüşümden de eser kalmadı ya
İçmeden sarhoş olmuş bedenimle
Yürüyorum çarpa çarpa bir sağa ah bir de sola
Tüm ağrım yürümüş sadece yüreğime
Geriye kalan bedenim çürümüş seni seve seve
Bu şiiri bile sana yazarken yürüyorum yollarında vuslatın
Yok ki elim de ne bir kalem ne de bir kağıdım.
Aşkın içimde bir yangın
Kalemi kağıdı tutsam biliyorum yakarım.
Ben yakarım senin için her şeyi yakarım tıpkı şimdi ki her şeyimi yaktığım gibi
Sen bir tek bana elveda dediğinde
Ben tüm dünyaya elveda dedim
Elimde yürekten yanan bir kibritle.