Emanet

Gözlerin bana emanet kaldı,
Bir gece vakti, yıldızların sustuğu anda,
Sanki bir dua gibi düştü avuçlarıma,
Titreyen bir sır, yanık bir hatıra.

Baktıkça yanarım, susarım,
Ateşin suya dokunuşu gibi,
Yarım kalmış bir cümlenin
Boğazımda düğümlenişi gibi…

Gözlerin bana emanet kaldı,
Ben onları saklarım,
Kırık aynaların ardında,
Karanlığın içindeki en parlak kıvılcımda.

Kimse bilmez, kimse görmez,
Ama ben taşırım yükünü gecelerce.
Hangi şarkıya gizlenirse gizlensin,
Hangi rüzgâr alıp götürürse götürsün,
Ben yine bulurum, yine sararım.

Çünkü emanet dedin ya…
O söz, yüreğime mühürlendi.
Bir dost gibi korurum,
Bir aşkla beklerim,
Bir sır gibi saklarım gözlerini.

Ve bil ki,
Bir gün dönersen,
Bir gün yollar tekrar birleşirse,
O gözler hiç solmadı diyeceğim sana.
Benim bakışlarımda büyüdüler,
Benim yalnızlığımla çoğaldılar.

Gözlerin bana emanet kaldı,
Ben de sana…
Adını bilmeden, sesini duymadan,
Bir ömür boyu,
Kalbimin içinde saklı kalmaya.