Ey Pencere

Öyleyse ey pencere, aralan sessizce,
Gün girsin de içeri, düşlerim uyanabilsin.
Karanlık köşelerimi aydınlatsın ışığın,
Ve kaybolmuş umutlar, yeniden bulunsun.

Dışarı çıkmak istiyor hayat,
Ama korkuyor gölgelerin ardında.
Bırak rüzgar aksın perdelerden,
Ve kırık düşlerim savrulsun gökyüzüne.

Balkonun kenarında bir çiçek açsın,
Solmuş yapraklarımla konuşsun yavaşça.
Her damla güneş, kalbimi ısıtsın,
Ve ben, pencerenin ardında, sessizce izleyeyim.

Öyleyse ey pencere, gün girsin de içeri,
Hayat çıksın dışarı, kırık sokaklara.
Çocukların kahkahası çalınsın kulaklarıma,
Ve eski yaralar, rüzgarla silinsin.

Gökyüzü mavi, ama biraz hüzünlü,
Bulutlar ağır, ama umut taşıyor.
Ve ben, pencerenin ardında beklerken,
Her nefeste yeniden doğuyorum, sessizce.

Öyleyse ey pencere, açıl genişçe,
Dışarı çıksın hayat, kırgın duvarlardan.
Ve her adım, her bakış,
Bir şarkı olsun dünyaya,
Karanlığın içinde bile parlayan bir ışık.