Eziliyorum.

Kafamı kaldırdığımda gördüğüm,
O kadar şey varken ,
Başı dik yürümenin zorluğunu,
Bir kez daha hissettim.
Hassasiyetsizligin,
İğrençligin,
İnsanlığa verilen degersizligin,
Zaaflara karşı durdurulamayan kahkahaların.
Varlıklarin anlamsızlığını,
Yokluğun savurganligini.
İnsanin insan üzerinde ki pervasizligini.
Görememek için çok direndim.
Olmadı.
Yapamadım.
Dik duruşum acitsada yavşak bedenleri,
Ben takati yitik bir paçavra gibi kaldım.
Sesimin kısılmasına aldırış etmeden,
Bağıra bağıra gezdiğim sokakların,
Üstüme gelirken cekinmeden,
Ezip geçecekleri korkusunu atamadım.
Ezildim.
Bir bakkalın kapısında ,
İçerisinin yoğunluğu sebebiyle kapıda duran,
Bir amcayi görmezden gelen bakkalın,
İğrenç muhabbeti altında sustum.
Ezildim.
Yolda yürürken beş parasız karakterlerin,
Kendilerini küheylan misali aksettikleri yerde,
Korkuttuklari cılız seslerine karşı,
Kükreyemedim.
Ezildim.
Doğunun daha doğusunda doğan,
Suçsuz, günahsız , hilafsiz bedenlerin,
Kansizca katledilmesine ,
Küfürler yağdırarak kendi içimde direndim.
Ezildim.
Adaletsizliğin içinde adalet ararken,
Gözlerimi nice adaletsizliğe yumdum.
Ezildim.
Eziliyorum.
Durdurabilmek yerine kafamı yerden kaldırmıyor,
Hızlı adımlarla görmezden gelerek,
Bu hayattan gün be gün uzaklaşıyorum.
İnsanın anlamsızlığıni bedenime kazıyarak,
Uzun uzadıya kararan dünyanın içinde,
Yalnız , sessiz , önemsiz yaşlanıyorum.
Eziliyorum...