Fırtına sessizliği

Nefret dolu hisslerle boğuşmaya başlamıştı.Kalbinin bu denli zehirlenmeye başlaması ona acı veriyordu.Ne kadar caba sarf etsede başaramıyordu.Yorgun halde ilerlemeye, kendini toplamaya çalışıyordu.Yapamıyordu.Ondan çok şey çalmışlardı.Güven başta olmak üzere ondan çocukluğu çalınmıştı.Ayakta durmak onun için zorlaşıyordu.Kendini kilitler ardında sessizliğe mahkûm etmeye başladı.Bunun ona iyi geldiğini düşünse bile daha da kötüye gittiğini anladı.Bu etkilerin sadece ruhunda değil vücudunda da boy göstermesi onu daha da yıprattı.Vazgecişler ,kayıplar,hayalleri ondan gittikçe o daha da halsizleşti.Tek istediği oysa mutlu olmaktı.Gerçekten ne ara bu kadar yorulduk, bu kadar travma oluşturduk ve ne ara bunları anlatacak kadar güçlü gözüktük.Bitmeyen bu düşünceleri ise rol yapması için ona bir rol model olmuştu.O sahte yüzünü takıp neşe saçan bir insna gibi davrandı.Sanki farklı bir insan doğurmuştu.Böyle yaparak içindeki gerçek benliğinide öldürmüş oldu.Belki yeni bir benlik bulur yoluna gerçek bir mutluluk ile devam edebilir.