galiba küçüktüm o zaman, zihnim küçüktü, kaygılıydım. Ellerim üşürdü çok. Ama gülümserdi. Bende gülümserdim. Kahkaha atardım. Heyecanlanırdım. Hani kalbin ağzında atar ya. Damarımdaki kan parçalayıp çıkacak gibi olurdu derimi. Vücudum titrerdi. Bir sözüne. Ağlardım, hemen yanımda olurdu. Çok ağlardım ben çok ağladım. Bir daha da o zaman ki kadar çok ağlayamadım. Çok anlatırdım herkese. Kusardım kinimi, öfkemi. Ben çabuk sinirlenirdim. Bağırırdım o zaman. Yıkardım. Ama yıka yıka kendimi yıktım. Aşılmaz duvarlar görünürdü aramızda. Yani ben ilk öyle görmüştüm. Bu çok gülünçtü. Ben çok gülerdim ben çok gülerim. Bir daha da o zaman ki kadar çok gülemedim. Her şey bittiğinde yatakta kendimi cenin halinde buluşum elimde tek bir fotoğraf. Baktım baktım saatlerce. Ben çok inanırdım çok inanırım. Neden? Nedenler silsilesi içimde çığlık atarken ben bir uçuruma ikinci kez çıkmıştım, haberim yoktu. İçimde kavgalar oluyordu sesler gürültü acı dehşet ve yıkık. Ben sadece gülümsedim. Ona karşı son gülümseyişimdi. Oturduğum yerden kalktığımı hatırlıyorum. Arkamı döndüğümde ağladığımı. Ben çok ağladım. Çok. Çok… Üzgünüm.