Geceler Şahit

Her gece sigaranın dumanında yanıyorum.
Parmaklarım sararmış, ellerim titrek,
Ama içimdeki yangın sönmüyor,
Her nefeste biraz daha derinleşiyor.

Duman, sessiz bir tanık gibi sarıyor bedenimi,
Ve ben, külün soğukluğunda kendi kendime küfrediyorum.
Kimse bilmiyor, kimse görmüyor,
Ama her tiryaki nefeste,
Bir parçam daha kayboluyor karanlığa.

Sokak lambaları düşman gibi bakıyor bana,
Ve ben onların ışığında,
Geçmişimin enkazına sarılıyorum.
Sigara, yalnızlığımın en acımasız dostu,
Ama dostluk bazen ölüm kadar gerçek olur.

Her nefes bir öfke, bir isyan, bir hüzün,
Ve duman, içimdeki çığlıkları yutuyor.
Yanarken fark ettim ki, kül olmak bile kolay,
Ama kendi içinde yanmak…
İşte en büyük ceza, en büyük azap.

Geceler şahit,
Her duman, bir kayıp, bir ihanet, bir kırık umut.
Ve ben hâlâ yanıyorum,
Her nefeste biraz daha eriyerek,
Her sigarada biraz daha savrularak.

Bazen düşünüyorum, belki de bu kaderim,
Sigaranın dumanında eriyip gitmek.
Ama yanarken bile direniş var içimde,
Her kıvılcımda, her solukta,
Bir parça daha hayatta kalmak…

Ve geceler şahit,
Her gece sigaranın dumanında yanıyorum,
Ama bu yangın, beni bitirmeyecek,
Belki kül bırakacak,
Ama isyanımı, acımı, öfkemizi…
Hiçbir duman silemeyecek.