Geldim Yine Ben

Kervan geçmez evimin önünden,
Çölün ortasına düşmüş sahraya bakan bir hanım olmadı hiç.
Yolcu nedir yoldan öğrendim,
Bana düşen sonsuzun, sona gidişinden çözdüm mesafeyi.
Yolunun bana düşebilecek bütün uzak ihtimallerini gözettim,
Yakın olmaz senin yolun, çatkapı gelmezsin!
Hiç gelmedin.
Yola bakan pencerelerimi, infazı yasaklı çiçek bahçesine çevirdim.
Olur ya belki senin de baharın denk gelir baharıma, bir çiçeğe takılır gözün pervazımdan.
Hatalarıma günah demeye korkuyorum.
Sen günah olmazsın.
Hiç olmadın!
Bir tövbenin bağışlanmışlığı var dilinin sarkıtlarında.
Adımı dahi anmıyor geceyi sana adayan muhafızlar,
Onca kâbusun varken aydınlığı senden gizleyen, seni benden saklıyorlar.
Kibrinin ateşi, içinde bağnaz bir sarmaşık büyütüyor bana doğru,
Kavrıyor parmak uçlarımdan, hangi yöne  koşsam yanıyorum!
Kaçsam kaçarım belki,
Ama bak geldim yine ben,
Ben ki hep gelirim..

Bilmezler mi karanlığı doğuranlar benim doğduğum yerde pencere yoktur.
Işığını içinde doğurur zaman, vahşi bozgunluğunu kapının dışında bırakır kendi içinde savaşanlar.
Bilmezler mi onlar benim evimin kapısı yoktur.
Bu yüzden bu dam çıkmaz benim içimden, beni içinden çıkartmaz,
Oysa hangi gözümle baksam sana, o yön oluyorum çıkışı arayan.

Bin yıl oldu, ben güneş bilmedim bu kayalıkta.
Güneşi görenleri gördüm uzaktan,
Güneşi avuçlarında doğuranlar...
Yağmurun saltanatından bahsettiler bir çöle,
Onlar deniz sandılar beni.
Oysa bak, bir toprağın yetimiyim sadece sana büyüttüğüm çiçeğin gözünde.

Kendi sesimin çağını yaşıyorum ıssızlar kıtasında,
İki insan birleşiyor, uzakları bekleyen bir çift göz saçağının altında,
Biz değiliz!
Hiç'liğimden vuruyorlar beni bir kuşatmada.
Yaşayacaksam yeniden,
Yeni bir çağ diliyorum senin sesinden.

19.02.2022
Mirgandoz