Gerçeklerden Kaçmak

Bir insandan kolaylıkla kaçabilirsiniz. Bir yerden, bir olaydan ve hatta belki bir duygudan bile uzaklaşabilirsiniz. Fakat gerçeklerden kaçmak, kaçabileceğini sanmak, nerden baksan ahmaklıktır. Çünkü gerçeklerden kaçmak, kendinden kaçmayı denemeye benzer. Her zaman deneyebiliriz, hiçbir zaman başaramayız. Gerçekler çoğunlukla ağır ve yakıcıdır. Ancak aynı zamanda bizden bağımsız oldukları için de kendi saltanatını ilan etmiş olgulardır. Gerçekleri sandıklara kilitlemek, öylece camdan aşağı fırlatmak ya da bir mendilin arasına sıkıştırıp göğüs kafesimizde gizlemek mümkün değildir. Gerçekler oldukları yerde hiç kımıldamadan durur ve zamanı geldiğinde bizim onlara gözlerimizi dikerek bakmamızı bekler. Çünkü onlar bize, biz onlara bakmasak da bakmayı sürdürecektir.

Gerçeklik algısından kaçmak, çoğunlukla insanın yarattığı savunma mekanizmasıyla alakalıdır. Kişi yüzleşmekten korktuğu her türlü olay ve durum için tek çıkar yol olarak kaçmayı uygun görür. Farklı yollara sapmak, yokmuş gibi düşünmek, boşlukları görmemek ve böylece rahatlayacağını sanmak ise en büyük yanılgıdır. Pek çok insan kendi içindeki boşluğu bu şekilde kapatmayı denese de, günün sonunda olan şey, kişinin kendi içindeki boşluğa takılarak yere kapaklanmasıdır. Hayatı her zaman pembe gözlüklerle seyretmek ya da olanları geçmişte bırakınca onların kaybolacağını ummak çaresizlik içerir. Çünkü bu tür gerçekler genellikle üstünde düşünüldüğü zaman acı veren sırlar içerir.

İnsan yalnızca mental değil fiziksel yükünden de kurtulmak için kaçış yolunu seçer. Gerçekler kişiye acı vermeye başladığında ruh nasıl köşeye sıkışıyorsa, beden de yüklendiği stresi dışarı yansıtmaya başlar. Bilmek istememe güdüsü ise tam olarak bu noktada devreye girer. Gerçeklerden kaçmak mümkün olsa da, onlardan saklanmak sanıldığı kadar kolay olmayacaktır. Gerçekler sizi sakladığınız yerde bulacak ve bu defa kaçtığınız için sizi çok daha sert şekilde vuracaktır.