GERÇEKLIK VE ANLAYIŞ

"Eğer" diye başladı söze gerçeklik " bir gün seni anlayacaklarını bekliyorsan,boşuna beklemiş olursun ".

"Beni anlamalarını beklemiyorum,fakat beni anlamalarını istiyorum " diye de karşılık verdi anlayış. "Mesela biri çıksın,beni öyle bir anlasın ki,tüm anlaşılamamalarıma değsin istiyorum. Öyle bir gözleme sahip olsun ki,ben artık kendimi haykırmak zorunda kalmayayım istiyorum. Ben artık "beni anlayın "ın gürültüsü yerini,anlaşılmış olmanın sükunetine bıraksın istiyorum. Yanlışta yapıyor olsam,artık birileri "o da öyle,ama iyi insandır " desinler istiyorum. Çünkü ben,özellikle sevdiğim insanların,beni silmeye hazır tutumlarından,beni şekillendirme çabalarından,hayallerimi dahi belirleme çabalarından çok yoruldum ".

Gerçeklik tam bir umutsuz vakaya bakar gibi bakıyordu anlayışa. Onun bu kadar iyi niyetli,bu kadar umut dolu olmasını da o anlayamıyordu. "Bu söylediklerin asla gerçekleşmeyecek. İnsanlar kendi menfaatlerine hizmet etmeyen herşeyi karalarlar. Özellikle sevdikleri insanların,kendilerinden ayrı bir hayatı,karakteri olduğunu kabul etmezler bir türlü. Bu gerçeğin farkına varırlarsa öleceklerdir çünkü. Sen,artık onlara ait olmayacaksın. Üzerinde söz hakkı iddia edemeyecekler. İnan bana dostum,canın ciğerin bile olsa,hakkı olduğunu düşündüğü bu durumları kaybetmektense,senin anlayış kaybından ölmeni tercih ederler. "

Anlayış sesini kesmesi gerektiğini anlamıştı. Yine her zaman olduğu gibi o anlayan taraf olmuştu. Fakat gerçekliğin haklılığını görmemezlikten gelemiyordu daha fazla. Son nefesini verircesine koruyordu umudunu,ve o nefeste tükendiğinde kendisinden geriye hiç bir şey kalmayacaktı. Ve insanlar yine anlamayacak,zaten "fazla hassastı " diyecekler.