Gibi Gibi

Şunu öğrendim ki, insan en çok umutsuz ve mutsuz olduğunda yazar. Yazı, içinde biriken acıların ruhunda patlayıp dışarı sızmasıdır. Acının sadece küçük bir kırıntısıdır o satırlar. Ben de ancak çok mutsuzken şarkı söyleyebilirim.

Bazen öyle anlar olur ki, kendimi dağa taşa vurup, bir yar kıyısına oturup, yağmuru bekleyip, gökyüzüyle birlikte sesim ve nefesim bitene kadar bağırarak ağlamak isterim. Kimse olmasın, kimse duymasın beni; sadece sağanak yağmur ve ben olayım orada, mümkünse sonsuza dek kalayım. Kimse yanıma gelmesin. Ağlamak acizlik mi, ihtiyaç mı, çaresizlik mi, bilemiyorum ama böyle bir ortam olsa, ağlasam, bilirim mutlu olurum.

Geç kalmışlıklar ve inatla heba ettiğim, kullanamadığım zaman geriye dönüp baktığımda kocaman bir boşluk olarak görünüyor. İçinde yaşadığım bu sonsuz “şimdi”, geçmiş ve karanlık gelecek o boşluğu dolduruyor.

Keşke ağladığımda içimdeki acılar yok olsa. Keşke ağladığımda hayatım değişse. Keşke ben değişseydim. Keşke yazdığımda lanet kelimelerim dans edip etkili, kaliteli cümlelere dönüşse. Rahatlasam, huzur bulsam içimde. Bu kadar karamsar olma demesinler, tam da bu kadar karamsarım. Yıkığım. Eziğim. İşte böyleyim.

Sevmiyorsan, sevmiş gibi yapma.
Unutamıyorsan, unutmuş gibi yapma.
İstemiyorsan, istiyor gibi yapma.

İşin içine “gibi” girerse, o iş tam tersine döner.
İnsanlara “gibi” ile yaklaşma. Onları “gibi” ile üzme.
“Başka bir yer varmış gibi” değil, başka bir yer olmalı.
Kendini kaybettiğinde, o başka yerde bulmalısın kendini.
“Ağlıyormuş gibi” değil, gerçekten ağlamalısın ki arınasın.
“Yeniden doğmuş gibi” değil, o an tam yeniden doğmalısın.
“Sevmış gibi” değil, koşulsuz, engelsiz, gibisiz sevmelisin.
Gibi varsa mutluluk olmaz. Gibi varsa huzur yoktur.

Lütfen bu “gibi”yi benden al.
Gel bana, katıksız, koşulsuz, engelsiz, gibisiz.
Sadece sen gel.