Gidecek Yer

Üzülünce,
Yalnız hissedince kime gidiyorsunuz?
Bir kapı var mı içinizde açılan,
Adınızı sormadan kabul eden?

Ben az önce fark ettim,
Böyle bir yerim yokmuş.
Ne omzuna başımı koyabileceğim bir insan,
Ne de susunca anlayacak bir sessizlik.

Herkesin bir sığınağı var sandım,
Bir “gel” diyen sesi…
Meğer bazı insanlar
Kendi yağmurunda ıslanıyormuş,
Kimseye uğramadan.

Yorulunca duracak bir bankım yok,
Ağlayınca gizlenecek bir gecem.
Gülüyorum çoğu zaman,
Çünkü kimse
Ağlamanın yerini göstermedi bana.

En acısı da şu;
Alışıyor insan.
Kendi kendini teselli etmeye,
Kendi yarasını sarmaya.
Güç dedikleri şey
Bazen mecburiyetten ibaret.

Üzülünce kime gidiyorsunuz bilmiyorum,
Ama ben…
Biraz kendime gidiyorum artık.
Kapısı kilitli,
Işığı titrek bir yere.
Yine de benim.