GÖLGE DEĞİL, IŞIK GİBİ

Bazı insanlar hayatımıza gelir ve sadece bir zaman diliminde kalmazlar; onlar hayatımıza işler, yüreğimizin bir parçası olurlar. İşte Makbule abla, benim için öyle biri. O, hayatımda sadece bir rol üstlenmedi; çoğu zaman bir anne gibi sarıp sarmaladı, bir arkadaş gibi yanımda yürüdü ve bir abla gibi arkamda dağ gibi durdu. Varlığı, gölge gibi değil; aksine ışık gibiydi. Nereye gitsem içimi aydınlatan, yolumu belirleyen bir ışık…
Her zaman güçlü görünse de ben onun içindeki hassasiyeti, insanlara karşı duyduğu derin sevgiyi, hayata olan saygısını çok iyi bilirim. Bir tebessüm için, bir yüreği onarmak için kendi yüreğinden vermekten hiç çekinmedi. Kimse görmese de ben gördüm onun nasıl sustuğunu, içindeki yangınları kimselere göstermeden nasıl taşıdığını… Bazı insanlar sesli ağlar, bazıları ise yüreğinde gözyaşı biriktirir. Makbule abla, sessizce ağlayanlardan. Ama bu onu zayıf yapmaz; bilakis onun yüreğindeki bu derinlik, onu daha da güçlü kılar.
Hayat, her zaman kolay olmadı. Zaman zaman dizlerimiz çöktü, zaman zaman nefes almakta zorlandık. Ama onun yanında öğrendiğim en önemli şey, insanın düştüğünde yanında biri varsa daha kolay kalkabildiğidir. Makbule abla, benim için o kalkmamı sağlayan eldi. Beni kaldırdı, sarıldı, sustuğum yerlerde konuştu, konuşamadığım zamanlarda anladı. Bu yüzden sadece abla değil, aynı zamanda bir ruh yoldaşı oldu bana.
Onunla her konuşma, bir derinlik barındırır. Onunla her sessizlik bile huzur verir. Çünkü bazı bağlar konuşarak değil, yürekten yüreğe geçerek kurulmuştur. Onunla aramızda kurduğumuz bağ da tam olarak böyle bir bağ. Kalabalıkların içinde kendimi yalnız hissettiğimde, onun bir bakışı bile yeterdi kendime gelmeme. Çünkü o hep ne hissettiğimi anladı, bazen ben daha fark etmeden…
Makbule abla, yaşamayı seven, hayata bağlı ama hayatı da kendi istediği gibi yaşamaya çalışan biridir. Ne kimseyi kırmak ister ne de kendini ezdirmek. Bu dengeyi kurmak zor iştir ama o bunu büyük bir zarafetle başarır. Onu tanıyan herkes bilir; yanında huzur, güven ve samimiyet taşır. Onun varlığı bile insana "Ben buradayım, yanındayım" der gibi...
Ben de hep yanında olmak isterim. Çünkü böyle özel, böyle güzel yürekli bir insanı hayatında bulabilmek büyük bir şans. Onunla aynı hayat yoluna düşmüş olmak, bana verilmiş en güzel hediyelerden biri. Birlikte suskunlukları, gözyaşlarını, kahkahaları ve zaferleri paylaşmak... Her biri bu bağı daha da güçlü kılıyor.
Bugün dönüp baktığımda ne kadar değerli bir insanla yürüdüğümü görüyorum. Bu yazılanlar yetmez anlatmaya ama yazmasam eksik kalırdı. Çünkü bazı sevgiler, yazılmadan da hissedilir ama yazıldığında daha derinden yaşanır. Makbule abla benim için bir abladan çok daha fazlası… O, kalbimin yarısı, hayatımın en özel yol arkadaşı.