GÖNÜL KAFESIM

Pencerene konmuş seçeydim ben
Ne dersen de sence kötüydüm ben
Kötü özgürlükten,
Kanatlarının tozuyla
Avuçlarıma kondurduğunu alıp
Göğüs kafesime döktüm şiir oldu sır oldu
Yine bugün sensiz oldu
Mahkûmiyeti kırık kalem seslerinde sabit.
Biliyordum hayatın cilvelerini
Yüz vermeyecek kadar da
Uzun zamandır nefes alıyordum.
Ama sensiz bana nefessiz
Yüreğimin ayazında yakalandım, aklandım
Bırak bu satırların kime yazıldığını
Merak ede dursunlar herkes,
Biz bilmediğimiz dillerdeki şarkıların
Islıklarıyla adımlarken hayatın sokaklarını
Okuyan kalabalıklarındaki kadar
Yalnızlığına vurulup anlımın göğünden
Ayaklarının dibine düşmüş gölgenim senin
Nasılda anımsıyorum, ya sen sevdiceğim.
Sen benim can tanem deniz gözlüm sevincimsin