GÖZLERİMİZİN GÖRDÜĞÜ KADAR

Gözlerimizin gördüğü kadar yaşıyoruz hayatı...
Hüzünlerimiz , mutluluklarımız hep görebildiğimiz kadar...
Göremeyince unutuyoruz sevdiklerimizi ,
Görmeyince , kör olunca yitiriyor zaman değerini gözümüzde..
Neler düştü o gözlerden ah bir bilsen.
Neleri görüp beğendi ,
Değmeyecek nelere ağladı geceler boyu.
Peki ya kör oldukları ?
Nasıl saysam , hangi birini anlatsam şimdi ?
Gözlerinin feri sönmüş bu asra kör oldu mesela ,
Sadece videolarda izlediği zulüm sahnelerini hemen kapattı , izlemeye bile dayanamadı. Çünkü ağlamaması gerekiyor , bu kadar sulugöz olamazdı o.
Sonra kör oldu kütüphanelere , kitaplara , şiirlere..
Açtı kendini sokaklara , danslara , karma arkadaş gruplarına.
Kör oldu annesinin şefkatine , babasının bedeli ödenmez emeklerine...
Daha fazla yazmamalıyım..
Sonra mazallah bir çöp misali batar gözünüze , canınız yanar.
Bir de kör olması gerekirken gözlerini faltaşı gibi açıp baktıkları var bu hayatta.
Başı önde gideceği caddelerde çalım atarak yürür olmuş ,
Susacağı mekanlarda kahkaha atmış ,
Okulunu eğlence mekanları için asar , sosyal arkadaş gruplarıyla dolanırmış.
Evet ! Bunu da fazla yazmamalıyım. Çünkü karanlıkta göremediklerini birden görmen zarar verir gözlerine. Gerçi yüreği yitik bir insanın arızalı gözlerinden zarar gelmez , ama olsun yine de. Daha fazla canı sıkılmasın dünyaya bakan , gerçeklere kör olan güzel gözlü insanın...
Öyle ya da böyle işte.
Görebildiğimiz kadar yaşıyoruz hayatı.
Mesela kör olsa gözlerimiz , karanlık bir boşluktan ibaret olsa dünya , neyi nasıl hayal edebilirsinki.
Hayat ; doğuştan görme engelli birine kırmızıyı anlatmak kadar zor. Düşünüyorum da hiç görmemiş bir insana kırmızı bile anlatamazsın ki... Acı ama gerçek olaylardan biri daha karşımızda.. Bizim umursamadığımız , düşünmeye değer bulmadığımız birinin gerçeği ve yürek yakan acısı karşımızda...
Bunu çok düşündüm...
Nasıl anlatır ki...
Bedeninin tümünde dolanan kanının , yediği elmanın , biberin , narın rengini nasıl anlatırsın ona...?
Elmanın kırmızısını , gökyüzünün mavisini , ağaçların yeşilini bilmez ama bir dünyası vardır kendi içinde.
Herşeyi siyah , kapkaranlık bir dünya...
Hem gözleri kapalı değildir ki onların , sadece aydınlığı göremezler.. Zaten de aydınlıktan gayrısı karanlık...
Öyle ya da böyle işte.
Görebildiğimiz kadar yaşıyoruz hayatı..
Kapansa gerçeklere kör , eğlenceye açık gözlerimiz , dünya biter , yaşanası bir hâli kalmaz sende..
Sonra bir şeyi görmediğin zaman sorulan
"kör müsün" sorusuna evet dersin. Sonra karşındakinin sesi değişir falan...
Yaşadığımız dünya gördüklerimizden ibaret.
Aslında dünya 12. 742 kilometre çapı olan bir alandan ziyade , 2.5 santimetre olan gözlerimizden ibaret.
Evet okuduğunuz yazı şuanda bitti...
Şimdi gözlerinizi kapatın ve ayağa kalkın , her yer çok karanlık öyle değil mi ?
Sanki biri dünyanın ışıklarını söndürmüş gibi...
Oturduğunuz koltuğun , manzaraya bakan evinizin , marka giysilerinizin bir anlamı yok şimdi. El yordamıyla mutfağa kadar gidip atıştıracak bir şeyler hazırlayın kendinize. Oyun bozanlık yapmak yok ama ! Ucundan da olsa açmayın gözünüzü...
Biliyorum yapılmayacak , bir anlık kapatılsa bile o mutfağa gidemeyecek kör (!) gözler..
Halbuki insanlar o gözleriyle dünyanın eğlencesini görüyorlar. Gerçeklere kör gözlerini görüyor sanıyorlar..
Öyle işte...
Bu kadar lafın özeti güvenmeyin hiçbir şeyinize. Dünya 2.5 santimetre senin için. Ama şanslısın mezar 1 metrekare...