Gözyaşı

Nedense hep gülüşlere yazılıyor şiirler.
Kimse birinin gözyaşlarına şiir yazmıyor.
Oysaki çoğu hatıralar genelde aynı derede yıkanır.
Nereye gidersen git bastığın her yerde birilerinin anıları yer alır.
Acıya mal etmişiz biz gözyaşını oysaki sevinçte dönüşebilir gözyaşına.
Peki neden gözyaşı deyince ilk acı geliyor akla?
En zor zamanrımızda acı sözlerimizi gözyaşlarımızda ağırladığımız için olabilir mi?
Ya da sevinçlerimizin acılarımız kadar baskın olmayışı olabilir mi?
Ya da ya da canımız tatlı olduğu için hemen su koyuverdiğimiz için olabilir mi?
Cevabınızı bilmiyorum ama bence üçü de olabilir.
Her ne cevabınız olursa olsun ağlamak utancınız olmasın.
Ağlamak kalbe ve göze şifadır.
Ağlamak suskunluğun hıçkırıklarla bozulmasıdır.
Ve ağlamak kalbin taşlaşmasını önlemektir.
İster sevinçten isterse acıdan doğsun gözyaşınız.
Ama asla utancınız olmasın.
En acı gözyaşı pişmanlık gözyaşıdır.
Genelde onun bir sonu ve çaresi yoktur.
Pişmanlık geçmişe aittir.
Geleceğinizi etkiler ama geleceğizde çözümünü barındırmaz zaten barındırsa adı pişmanlık olmaz.
Gözyaşı kutsaldır ve sadece kalbi taşlaşmamış insanlarda bulunur.
Gözyaşınızın kıymetini bilin ve onu değecek şeylere harcayın.