GÖZYAŞIMI KENDİM SİLDİKTEN SONRA

Gözyaşımı kendim sildikten sonra,
Ne anlamı kalır “yanındayım” diyenin?
Acının en keskin yerinde yalnızken
Gölgeler bile geç gelir insanın dizine.

Gece çöker; omuzlarım titrer bir an,
Kimse duymaz en derin çatlağın sesini.
İnsan kendi karanlığını kendi yakar,
Kendi küllerinden bulur yönünü.

Sonra biri çıkar, “buradayım” der yavaşça
Ama yürek çoktan öğrenmiştir ağırlığını.
Sığınılacak yer aramaz artık,
Çünkü sığınak olmayı öğrenmiştir kendine.

Ve anlarsın…
Gerçek yakınlık yağmur başlamadan anlaşılır,
Kopan fırtınadan sonra değil.
Ben gözyaşımı sildiysem kendi avuçlarımla,
Kimsenin “yanındayım” sözü
Dokunamaz artık o boşalan yere.