Gülüm

Bir adam bir kadına gülüm dedi mi,
Artık onun için toprağa dönüşmeli.
Çünkü tabiatın kuralıdır bu:
Gül, köklerini toprakta arar,
Sevgi de sadakatini teslimiyetle büyütür.

O kadın bir bahar rüzgârı gibi eserse,
Adamın kalbi sessizce eriyen toprak olur.
Her adımı, her bakışı,
Toprağın bereketi gibi karşılık verir;
Ve gül, köklerinden filizlenir
Adamın ruhunda.

Toprak olmalı adam;
Çünkü gül yalnızca kökle beslenir,
Ve aşk yalnızca kendini adayan yüreklerde açar.
Bir damla yağmur gibi sadık,
Bir gün ışığı gibi sabırlı,
Ve bir kök gibi derin olmalı.

Gülüm dediği anda,
Artık bir daha ayrılamaz ondan.
Çünkü aşk, toprağa karışan bir tohum gibi
Sessiz ama ebedi bir güçle büyür.

Her gece yıldızlarla konuşurken,
Toprak olmuş yüreği
Kadının adını fısıldar rüzgâra,
Ve sabahın ilk ışığıyla birlikte
Gülün kokusuna dönüşür.

Ve bil ki, tabiatın kanunu bozulmaz:
Gül toprakta açar,
Adam da kadına ait olduğunda gerçek olur.
Sevgi, eriyip toprağa karışan bir gülün hikâyesidir;
Ve gülüm, bu hikâyenin başlangıcıdır.

Adam toprak oldukça, kadın gül oldukça,
Dünya kendi sessiz döngüsünde döner.
Ve aşk, bir kez toprağa düşen gül tohumu gibi,
Zamanın bile üstesinden gelerek
Ölümsüzleşir.

O yüzden bir adam bir kadına gülüm dedi mi,
Artık beklemesin;
Toprağa dönüşsün,
Ve gülün her yaprağında, her kokusunda
Kadının hayatında yeniden doğsun.