GÜN BATIMINA DOĞRU

Çocukluk kahramanlarımızdan Red Kit’in gün batımına doğru yol aldığı gibi ben de öyle bir başıma yollara düşmek istiyorum. Düşe kalka bu yaşa kadar yürüdüğüm bu hayat yolunda bir defa da olsun kendi bildiğim gibi ilerlemek istiyorum. İyi, kötü bir araba, teypte sevdiğim bir şarkı ile yol almak istiyorum bu yaşamak denen karşılıksız sevdalardan. Duracağım duraklarda, varacağım yerleder benim olsun. Ben mi? Ben ne Ayşe olayım, ne de Fatma. Bir garip yolcu olayım şu asfalt yollarda. Hep bu hayallerle yaşadım.

Sonra “Neden yapmıyorum?” dedim. Nedir buna engel? Kadın olmam mı? Tek başıma bu koca şehirde savaş halinde olmam mı? Hayır! Bunlar engel değil, bunlar bahane. Birgün topladım cesaretimi bir yıldır çalıştığım kurumdan istifa ettim. Aynı gün evimi satılığa çıkardım. Hem de eşyalarıyla beraber. Bir hafta içinde bütün yükümden kurtuldum. Tazminatım ve evden gelen parayla ikinci el bir araba aldım. Artık özgürdüm. Red Kit gibi konuşan bir atım olmasa da, benim de benimle konuşan yol arkadaşım olacaktı. Çünkü çalışırken biraz hırıltayıp “Biz gidiyoruz” diye bağırıyordu. Biraz borçlandım. Ama bu ülkede borçlanmadan özgür bile olunmuyor. Neyse… Düştüm yollara…

Şehrin boğucu grisi yerine rengarenk çiçeklerin açtığı, kulak patlatan gürültüsü yerine cıvıl cıvıl kuşların öttüğü diyarlara doğru yola çıktım. Çok şey yaşadım. Hepsini yazsam sayfalara sığmaz. Defalarca kez yol arkadaşım arıza yaptı. Kötü pansiyonlarda konakladım. Ama hayallerimde olduğu gibi çam kokuların eşliğinde gün batımına doğru hep yollardaydım. Hala da yollardayım. Ev yok, internet yok, masraf yok. Sadece ben varım ve yollar var. Asfaltıyla, taşlarıyla, duplesiyle, dağıyla, toprağıyla… Sadece yollar. Israr etmeyin yazmayacağım şu an nerede olduğumu. Sadece şunu belirteyim sıradan bir internet cafeden yazıyorum. Hepsi bu.

Nerede olduğumu yazarsam burayı da, beni de mahvederler. Ben ve yollar biz böyle iyiyiz. Hem de çok iyiyiz. Bu arada kahramanım Red Kit’e selamlar.

SELİN SABCIOĞLU