Har'ı Gül

Her harfine bölüştürdüm hasreti
ve yaktım gözlerimde ki silüetini
geçtim saçlarınla örülü ormandan
mühürledim kalbimi, kokuna hasret kalarak.

Dokunsan, yanarım belki de ateşinden
telaşım har-ı gül oluşundan
sürgünüm teninin kıyılarından
seversen iyileşir mi, kabuk bağlayan yaralarım.

Sen aklımın denizinde yakamoz
ve en derin nefesimsin içimde
mühür olacağımı bilsem boynuna
izimi bırakırım, ateşten teninin kuytularına.