Sen bana verdiğin hasarın farkına bile varmadın,
Ben ise geceleri sessiz çığlıklarla dolandım.
Sözcüklerin keskin, bakışların uzak,
Kalbimde açılan yaralarla kaldım yalnız.
Ne anlatsam sana, dudaklarım taş kesilmiş,
Sözlerim düşer boşluğa, yankısı bile kalmamış.
Sen kendi dünyanda, rüzgar gibi özgürsün,
Ben ise hatıraların ağırlığında sürüklenmişim.
Anlatamam acıyı, anlamazsın belki,
Ama bil ki gözlerim hala seni izliyor gizlice.
Sen fark etmeden yıktın, ben sessizce onardım,
Ve öğrendim ki en derin yara, fark edilmeyendir aslında.